ฝนตก

ภายหลังฟ้าคำราม.ฉันเฝ้าถามถึงสายฝน
เหตุใดจึงทิ้งตน.จากเบื้อบนสู่ผืนดิน

ฟ้ากว้างนั้นคงเศร้า.จึงสีเทาเป็นอาจิณ
สายฝนที่หลั่งรินคือน้ำตาฟ้าเบื้อบน
เมฆม้วนก่อเป็นก้อน..จากเคยว่อนไหววกวน
มืดครึ้มทุกแห่งหนบีบใจคนให้โศกา
ฟากฟ้าคงเหงาหงอย.จึงต้องปล่อยน้ำในตา
เหม่อมองทุกชีวา.จากเบื้อบนอย่างเดียวดาย
คำตอบของคำถาม.ที่ฟ้าครามนั้นหลั่งสาย
เป็นฝนหล่นโปรยปราย.แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร
ฝนตกดังเปาะแปะ....ตกกระแซะดินหวั่นไหว
คือสารจากฟ้าไกล..ฝากจากคิดกับฝนมา
ถ่ายถอดความรู้สึก.ตกผลึกความโหยหา
กลั่นถ้อยรจนา.เป็นพิรุณร่วงหล่นดิน
หลากความถามเรื่องฝนหลากเหตุผลที่ยลยิน
ฝนเอยเจ้าโบยบินร่วงจากฟ้ามาอย่างไร
ฝนตกเพราะกบร้อง.เนื่องจากท้องมันโหยไห้
ข้าวดิบที่กินไป..เพราะหยาดฝนหล่นรดมัน
เมื่อเยาว์เคยได้ยินเป็นเพลงพิณขับกล่อมฝัน
เชื่อไปยังงงงันจึงต้องถามความต่อไป
เร่งรื้อค้นตำรา..เหตุใดหนาถึงเกิดได้
ละอองฝนโปรยปราย.เย็นชุ่มชื้นแผ่นพื้นดิน
ไอร้อนดวงทิวา.ก็พัดพานทีสิ้น
จากสายธารน้ำริน..ระเหยไห้กลายเป็นไอ
เกิดก่อเป็นก้อนเมฆเพื่อสรรเสกฝนหยดใหม่
ทิ้งตัวละลิ่วไหวหลั่งลงพื้นตามตำรา
โอ้ว่าน่าเชื่อถือ.ฝนนั้นคือสายธารา
ลอยล่องสู่ฟากฟ้า..แล้วตกมาเป็นฝนพรำ
ไทยเรานั้นโชคดี..ธ ทรงมีพระทรงธรรม
ฝนหลวงโครงการล้ำ..พระราชทานมา
ฝนตกเพราะอะไรเพราะพระทัยองค์มิ่งฟ้า
ห่วงใยไพร่ประชาให้สุขพริ้มความร่มเย็น
ฟ้ากว้างจะโหยไห้หรือห่วงใยพื้นรำเค็ญ
กบร้องกระโดดเต้น....หรือธาราระเหยไอ
ต่างไม่ใช่สำคัญ..เหตุผลนั้นช่างกว้างใหญ่
ธ สร้างธารน้ำใจ....เป็นสายฝนเลี้ยงคนดี
จากนี้หายสงสัย..ว่าทำไมสายฝนนี้
หลั่งรินสายนที....บารมีพระภูมินทร์