~~อักษรารำพัน~~

victoriasecret

๐ ยินเพรงกาล..หวานล้ำ..ในคำพจน์
เพียงมธุรส..ปลอบใจ..ที่ไหวอ่อน
ปลอบขวัญห้วง-อุรา-คราร้าวรอน
และลดทอน..ความเศร้า..ให้เบาบาง
๐ ความรวดร้าว..คราวจาก..ก็พรากสิ้น
รอยถวิล..ตรึงอยู่..มิรู้สร่าง
ที่ลำบาก..ยากเข็ญ..พอเห็นทาง
ประกายแห่ง..แสงสว่าง..นำทางเดิน
๐ จากที่เคย..ท้อแท้..กลับแน่แน่ว
เสียงกระซิบ..วิบแว่ว..เพียงแผ่วเผิน
ก็เพียงพอ..ชักนำ..ให้ดำเนิน
แม้เผชิญ..พลัดพราก..วิบากกรรม
๐ หากบุญญา..พารัก..สลักให้
สมดั่งใจ..ใฝ่เฝ้า..ในเช้าค่ำ
ความรวดร้าว..คราวเจ็บ..เคยเก็บ-จำ
ที่ครอบงำ..กลางมาน..ก็รานไป
๐ หมายนวลเรียง..เคียงขวัญ..ประหวั่นจิต
ด้วยรู้แจ้ง..แห่งฤทธิ์..พิสมัย
ยามรักจาก..พรากพลัด..ยากตัดใจ
ต้องคร่ำครวญ..หวลไห้..อาลัยนุช
๐ เพราะเพรงกาล..ขานสู่..จึงรู้ว่า
ปรารถนา..ในจินต์..มิสิ้นสุด
ยังหมายปอง..สองมือ..ยังยื้อยุด
หมายรั้งฉุด..รักไว้..มิให้กลาย
๐ คำกรองมอบ..ปลอบขวัญ..ในวันนี้
ทุกทุกถ้อย..ร้อยวลี..มีความหมาย
ปลุกปลอบห้วง..ดวงฤดี..ของพี่ชาย
ผ่อนความเศร้า.เหงากาย.ให้คลายลง (อักษรารำพัน)
๐ หากเป็นเพราะเพรงกรรมชักนำให้
สองดวงใจเวียนวัฏฏ์..กายพลัดหลง
หวังสายใยหวานล้ำผูกจำนง
ให้รักคงมั่นอยู่อย่ารู้คลาย
๐ แม้เนิ่นนานเพียงไหนขอใจชิด
ทุกขณะแห่งจิตนิมิตหมาย
ขอมีน้องแนบในห้วงใจชาย
ผูกเป็นสายใยฝันสู่วันครอง
๐ สุดแผ่นหล้าฟ้าห่างอยู่ต่างถิ่น
ฝากถวิลผ่อนปรนความหม่นหมอง
ปัดเป่าความเงียบงัน..สู่ครรลอง
ที่ทรวงสองปรารถนาร่วมฟ้าเดียว
เพรงสัญญาก่อนเก่าสองเราสร้าง
ยามจากร้างคอยแต่ชะแง้เหลียว
ความคิดถึงฝังจมดั่งคมเคียว
บาดทุกเสี้ยวส่วนทรวงผ่านล่วงวาร-
วอนบุพเพร่ำบทกำหนดให้
สบสมัยเสมอรักสมัครสมาน
ร่นฟากฟ้าจรดดินหลอมวิญญาณ
รวมดวงมานหวานซึ้งเป็นหนึ่งทรวง
เช้านี้..สร้อยไมตรีจะคลี่บท
จำเรียงร้อยมธุรสจนจรดสรวง
จากหัวใจหวานซึ้งของหนึ่งดวง
ผูกเป็นบ่วงรัดล่ามความอาลัย
ต่ออีกหนึ่งดวงใจที่ไกลถิ่น
ค่อยหลั่งรินถึงกันคลายหวั่นไหว-
รับรู้เถิดรักล้นจากคนไกล
บัดพลีให้เพียงพี่..สุดที่รัก...(วลีลักษณา)
๐ คำเรียงร้อย..สร้อยสาน..ที่ขานขับ
ยามซึมซับ..กับใจ..ให้ประจักษ์
เหมือนน้ำทิพย์..ชโลมใจ..คราไกลพักตร์
จึงตระหนัก..รักยิ่ง..เพียงมิ่งใจ
๐ แม้อยู่ห่าง..ร้างนุช..ถึงสุดหล้า
ฝากรักงาม..ข้ามฟ้า..มอบมาให้
แทนถ้อยคำ..ล้ำค่า..จากฟ้าไกล
ว่าฤทัย..ใบนี้..มิมีคลาย
๐ เพราะหน้าที่..มีทำ..จึงจำพราก
ความตรากตรำ..ลำบาก..ทั้งหลากหลาย
ที่หนาวเหน็บ..เจ็บแสน..ถึงแก่นกาย
คือพี่ชาย..กรายพราก..ไปจากนวล
๐ ยังหมายพบ..สบพร้อง..ร่วมครองฝัน
ยังหมายมั่น..วันชื่น..พี่คืนหวน
ยังหมายใจ..ในฝัน..อันรัญจวน
ยังหมายชม..ชิดชวน..เพียงนวลปราง
๐ เป็นรักที่..พลีให้..โดยไม่ฝืน
แม้วันชื่น..คืนสู่..ยังอยู่ห่าง
ยังมุ่งมั่น..ฝันปอง..เพียงน้องนาง
แม้ฟ้าขวาง..ทางไกล..ไม่อาจคลอน
๐ ขอฝากความ..ห่วงใย..ส่งไปถึง
ยังคงซึ้ง..ตรึงอยู่..มิรู้ถอน
จากแดนไกล..ในพง..ท่ามดงดอน
สู่นาคร..วอนขวัญ..อย่าหวั่นเลย..ฯ..(อักษรารำพัน)