..รำพึงใต้แสงจันทร์..

แม่จิตร

โคมจันทร์ส่องสว่างดาวพร่างแพร้ว
หริ่งหรีดแว่วบรรเลงบทเพลงป่า
คืนนี้สวยยามมองชมท้องฟ้า
ตระการตาทะเลดาวพราวระยับ
บนยอดเขาที่เราอยู่ยิ่งรู้สึก
ความล้ำลึกธรรมชาติประดาประดับ
โอ้ลมเอยวเนจรมาต้อนรับ
ได้พบกับความชุ่มชื่นระรื่นเย็น
นั่นสายหมอกเร่ร่อนไปนอนไหน
เมื่อคบไฟหิ่งห้อยคอยส่องเห็น
ระหว่างเรารำพึงใต้จันทร์เพ็ญ
ฤๅรอเป็นน้ำค้างท่ามกลางไพร
ท่ามกลางแสงโคมจันทร์
ระหว่างคืนเงียบงันบ้างหวั่นไหว
จึ่งคิดเขียนกาพย์กลอนสะท้อนใจ
สะท้อนความเป็นไปนัยผลงาน
สะท้อนความสุนทรีย์กวีศิลป์
เพื่อหลั่งรินหัวใจไม่ฟุ้งซ่าน
ปล่อยอารมณ์อัตตาบัญชาการ
เรียงร้อยผ่านอักษรชะอ้อนคำ
ยิ่งดึกดื่นคืนนี้มีลมหนาว
ขอผิงดาวดาษดื่นในคืนค่ำ
อาจมีใครหนาวเหน็บและเจ็บช้ำ
มาเถิดมาเพ้อพร่ำเป็นกันเอง
มาเถิดมาพาใจคลายหงอยเหงา
ต่างบอกเล่าเรื่องราวเลิกคร่ำเคร่ง
เพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์อันครื้นเครง
ทั้งเรื่องราววังเวงเส็งเคร็งนัก
เราจะมีแต่กันและกัน
เพื่อแบ่งปันความเข้าใจไว้ตระหนัก
ด้วยเยื่อใยงดงามของความรัก
ที่ทอถักมิตรภาพตราบชีวิต
แล้วท่องไปสู่ห้วงแห่งสรวงสวรรค์
แวะทักทายพระจันทร์อันวิจิตร
ด้วยม้าหมอกเดินทางระหว่างทิศ
ระหว่างมิตรระหว่างเราที่เข้าใจ
แล้วอาจแวะพักคุยกับปุยเมฆ
ขอบคุณที่คอยสรรเสกน้ำฝนใส
แวะทักดาวพราวฟ้าอ่าอำไพ
ที่คอยให้ปรัชญาเวลาทุกข์
ราตรีนี้เหน็บหนาวยืนยาวนัก
เรามิตรรักจะมอบการปลอบปลุก
แทนโลกอันกักขฬะทุรยุค
บ้าเสพสุขกำหนัดวัตถุนิยม
เพื่อจะไปเรียนรู้สู่โลกกว้าง
ทุกก้าวย่างรู้ตื่นจากขื่นขม
ว่าโลกนี้มากล้นคนตรอมตรม
เถิดเราอย่างายงมจมทุกข์นี้
เรียนรู้โลกเพื่อเราเข้าใจโลก
รู้ทุกข์โศกแห่งอริยสัจจ์สี่
และทุกอย่างที่เข้ามาในชีวี
คลายจิตรที่ว้าวุ่นสุญญตา