หน้าส่วนตัว
ณ เตียงกว้างว่างเปล่าที่เหงาเงียบ
ร่างนอนเรียบบนเตียงไร้เสียงศัพท์
ลมหายใจแผ่วบางเลือนลางลับ
แต่ตากลับมองมาสู่ฟ้าไกล
มีสายยางวางเสียบจนเพียบร่าง
บนเตียงกว้างร่างนิ่งไม่ติงไหว
มีบางครั้งคนนอนก็ถอนใจ
น้ำตาไหลรดหน้านัยน์ตาคลอ
แต่ละวันผันผ่านเนิ่นนานยิ่ง
เคยล้มกลิ้งเคยฝืนขึ้นยืนต่อ
แต่บัดนี้ร่างทรุดไม่หยุดรอ
หัวใจท้อเจียนพังพลังกาย
สังขารที่ใกล้ลับการกลับบ้าน
ไม่เบิกบานเฉกเช่นจะเร้นหาย
ร่างที่เหลือร่วงลดแทบหมดลาย
รอความตายเป็นเพื่อนสู่เรือนรัง
ความรู้สึกนึกคิดก่อนจิตตก
เหมือนวิหกปีกหักถูกปักหลัง
ร่วงลงเหวแล้วฟาดอนาถจัง
หมดความหวังโผบินสู่ถิ่นใด
ณ เตียงกว้างว่างเปล่าที่เหงาเงียบ
ความเย็นเฉียบแทรกมาน้ำตาไหล
ร่างที่เคยอบอุ่นละมุนละไม
มาสิ้นใจเย็นชืดดูจืดจาง....
-------------------
(ไร้อันดับ)
ไร้อันดับ 20 ก.ค. 2554 21:03 น. - ID 141117 
1403
3
0
22 กรกฎาคม 2554 08:56 น. - comment id 1203385
คุณกิ่ง ตอนเขียนกลอนก็นึกภาพ คนป่วยที่รอความตาย จากที่เคยเห็นครับ ผมสบายดีครับ ดูแลสุขภาพด้วยครับ
21 กรกฎาคม 2554 16:24 น. - comment id 1203511
ไม่ว่างเปล่าหรอกค่ะ อย่างน้อยความดีที่เราทำไว้ยังคงอยู่เป็นเพื่อนเราเสมอ ไม่โดดเดี่ยวเสียที่เดียวหรอกคะ แวะมาเยี่ยมคะ
21 กรกฎาคม 2554 17:07 น. - comment id 1203522
........ กลอนไพเราะ แต่วังเวงจังเลย อ่านแล้วเหมือนเห็นความตายมาลอยอยู่ใกล้ๆ ...............
21 กรกฎาคม 2554 18:31 น. - comment id 1203532
สหายตู นับวันยิ่งจะลาลับโลก ฮ่วย ตายคาอกบ้างไม่ได้เหรอ แบบเห็นสวรรค์ร่ำไรหัวใจหนอ ใยเต้นฝ่อเต้นสะดุดจะหยุดไหว นวลหน้าน้องเพ้อพร่ำแสนอำไพ จนขาดใจแดดิ้นหน้ายิ้มพราย...ตายเหมียนกัลย์ คริ คริ
21 กรกฎาคม 2554 20:47 น. - comment id 1203565
21 กรกฎาคม 2554 20:50 น. - comment id 1203567
21 กรกฎาคม 2554 20:53 น. - comment id 1203569
จะให้ตายคาอก มันขึ้นอยู่กับลักษณะอก ว่าสมควรตายหรือเปล่า
คงไม่ต้องบอกเรื่องสุขภาพ เพราะสหายมีโอสถทิย์อย่างดี
21 กรกฎาคม 2554 21:26 น. - comment id 1203583
ช่วงต้นบทกลอนท่านพี่ เล่าเห็นภาพเลยอะ สบายดีนะครับ
22 กรกฎาคม 2554 14:43 น. - comment id 1203624
22 กรกฎาคม 2554 13:45 น. - comment id 1203684
เศร้าจังค่ะ ... ช่วงนี้มีแต่เรื่องเศร้า ๆ เนอะ
21 กรกฎาคม 2554 07:18 น. - comment id 1203712
ท่านพี่...จารอักษร...ซะ...บรรยากาศวังเวงเรยยย...ความตาย...แม้รู้ว่ามีอยู่จริง... แต่กลับไม่มีใครรู้ว่า...ที่แท้...มังเป็นยังไง...
อีกหกสิบปี...ค่อยรู้ดีก่า...ท่านพี่...อิอิ
21 กรกฎาคม 2554 07:28 น. - comment id 1203713
เป็นความรู้สึกของคนป่วยที่นอนรอความตายมาเยือน สะเทือนใจแต่เช้าเลยอ่ะ
21 กรกฎาคม 2554 09:17 น. - comment id 1203725
ความตาย น่ากลัวนะคะ แต่ก็ต้องเจอ..
21 กรกฎาคม 2554 10:17 น. - comment id 1203738
21 กรกฎาคม 2554 10:22 น. - comment id 1203739
21 กรกฎาคม 2554 10:28 น. - comment id 1203740
21 กรกฎาคม 2554 10:36 น. - comment id 1203741
21 กรกฎาคม 2554 12:56 น. - comment id 1203759
ช่างอ้างว้างเหว่ว้ากว่าห้ากว้าง ก่อนสติเลือนลางลมจางหาย สายตามองเหลือบเร้นเห็นข้างกาย ดูเปล่าดายลูกหลานทั้งหว่านเครือ มอบให้แล้วสมบัติพัสสถาน ต่างละทิ้งถิ่นฐานไม่มีเหลือ ความอาทรจางไปไม่มีเยื่อ ต้องล่องลอยคล้ายเรือตามคลื่นลม น้ำตาไหลรดผ้านัยน์ตาคลอ คงกรรมเก่าเราก่อทำสาสม ไม่บำรุงบุพการีที่ทรุดซม ถึงคราวล้มต้องยอมรับกับผลกรรม ยังดี ที่มีเตียงให้นอนตาย
21 กรกฎาคม 2554 13:25 น. - comment id 1203768
20 กรกฎาคม 2554 22:15 น. - comment id 1204060
นั่งดูข่าวทหารเครื่องบินตก แวะมาอ่านกลอนพี่ชาย เศร้าจังค่ะ อ่านแล้วเหมือนการสูญเสียเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อวานซืน หนูเพิ่งงานขาวดำ คนที่คอนโด เขาอยู่คนเดียว เสียชีวิตอยู่ใน้ห้อง สามวัน พวกเราถึงจะรู้ เพราะกลิ่นโชยมา อนิจจังสังขารหาเที่ยงแท้ อันเกิดแก่เจ็บตายอย่าหมายห้าม เมื่อหมดลมสิ้นใจใครจะปราม เหมือนเดินข้ามสันดรก่อนลาไกล นอนหลับฝันดีค่ะพี่ชาย
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
