เจ้า...ข้า....

ผู้สัญจร

เจ้าเกิดเป็นคนกรุงทำฟุ้งเฟ้อ
เจ้าเหิมเห่อเสื้อผ้าแต่งหน้าใหม่
เจ้านั่งรถคันโก้ขับโชว์ไป
เจ้าชอบใช้ของที่มีราคา
 
เจ้าเหยียบหยามชาวนาว่าต้อยต่ำ
เจ้าเหยียดย่ำแรงงานประจานด่า
เจ้าบอกว่าโง่เขลาเบาปัญญา
เจ้าบอกลาโง่เง่าไม่เข้าใจ
 
เจ้าบอกคนละชั้นมันไม่อาจ
เจ้าตวาดส่งเสียงสำเนียงไล่
เจ้าชี้นิ้วบงการระรานไป
เจ้าว่าไพร่ต้อยต่ำจึงย่ำคน
 
ข้าเกิดเป็นชาวนาหน้าตาเซ่อ
ข้ายืนเหม่อมองนาคอยฟ้าฝน
ข้าถือเคียวเกี่ยวเก็บความเจ็บทน
ข้าดิ้นรนปลูกข้าวเลี้ยงชาวไทย
 
ข้าใช้เหงื่อหยาดหยดกำหนดสร้าง
ข้าใช้ร่างเข้าแลกบ่าแบกไว้
ข้าใช้มือด้านแตกเข้าแลกไป
ข้าใช้ใจพากเพียรไม่เปลี่ยนแปลง
 
ข้าคือคนชั้นต่ำที่ย่ำอยู่
ข้าก็รู้พวกข้าชะตาแกล้ง
ข้ายอมทนยอมอดแทบหมดแรง
ข้าแสดงทั้งหมดคืออดทน
 
แล้ววันหนึ่งพวกข้าก็สามารถ
ใช้อำนาจของข้าเปลี่ยนฟ้าฝน
เลือกผู้แทนแห่งข้าประชาชน
กำหนดคนของข้าประชาไทย.
เจ้าร่ำรวยเงินตราหรือสามารถ
ใช้สิทธิ์ขาดเลือกใครดังใจได้
ด้วยหนึ่งเสียงหนึ่งสิทธิ์อธิปไตย
ประชาชนย่อมเป็นใหญ่ในแผ่นดิน
              --------------