เย็นวันหนึ่งซึ่งฝนฟ้ามากระหน่ำ ฉันเดินย่ำน้ำนองมาร้านอาหาร สั่งก๋วยเตี๋ยวร้อนร้อนรับประทาน พลางนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อิ่มพอดี หญิงคนหนึ่งมีลูกน้ำมูกย้อย เป็นเด็กน้อยหน้ามนซนอีหลี ผู้เป็นแม่มักตะคอกบอกจะตี ลูกก็มีต่อต้านกรี๊ดร้านพัง เด็กหน้าบูดดูดน้ำส้มแทนนมได้ แม่ปั้นข้าวเหนียวให้เคี้ยวตามหลัง น้ำส้มขวดละห้าน่ากลัวจัง อย.ตั้งตรวจสอบรอบคอบฮา เจ้าเด็กซนเดินด้นมาคว้าหนังสือ แม่ก็ยื้อคืนไปได้ไงหนา พร้อมตวาดฟาดผัวะทันทีนา มึงเอามาก็อ่านไม่ได้สักคำ ฉันสะอึกนึกตำหนิติพ่อแม่ ชอบใช้แต่โทสะล่วงถลำ นี่เป็นเหตุปัญหาเด็กตาดำดำ ต้องดื่มด่ำกรำหยาบช้ากว่าจะโต ใครกำหนดบทชีวีชี้ชีวิต ใครลิขิตขีดชะตาล่ะพิโถ ใครแต่งแต้มแซมใจให้เลโล ใครโมโหก็ทำร้ายสายเลือดตน
11 มิถุนายน 2554 14:47 น. - comment id 1198736
ชีวิตจริงในปัจจุบัน มีเยอะนะ เยอะ
11 มิถุนายน 2554 15:18 น. - comment id 1198744
จากชีวิตจริงเลยๆ อาจารย์ มีมากมายให้เห็นทั่วไป น่าสงสารเด็กน้อยค่ะ
11 มิถุนายน 2554 16:20 น. - comment id 1198748
ถ้าเป็นอย่างนี้ พ่อแม่ก็รังแกลูกละซิ
11 มิถุนายน 2554 18:43 น. - comment id 1198761
อืม นะ...
11 มิถุนายน 2554 19:06 น. - comment id 1198765
เด็กเหมือนผ้าขาวอยู่ที่คนรอบข้างจะแต่งเติม
11 มิถุนายน 2554 20:58 น. - comment id 1198783
สภาพแวดล้อมที่แตกต่าง ก็เป็นตามสภาพน่ะ
11 มิถุนายน 2554 21:18 น. - comment id 1198795
เห็นเยอะแยะเลยค่ะน้องทราย
11 มิถุนายน 2554 22:44 น. - comment id 1198826
ส่วนหนึ่งที่สำคัญคือ การศึกษาคับ
11 มิถุนายน 2554 23:13 น. - comment id 1198831
สวัสดีคะ น่าสะเทือนใจจังคะคุณครู
12 มิถุนายน 2554 00:05 น. - comment id 1198837
หวัดดีจร้า...คุงครู... อืมมมม....อันนี้...ชอบเป็นพิเศษเรยยยอ่ะ... อ่านจบไปแระ...ยังติดตา...(ติดตาเรยนะ) อิอิ เขียนดีมากมาย... เห็นเป็นภาพเรยยย...คุงครู... แจมอังนึงด้วยนา... หยาดฝนที่พรมพร่าง สู่เบื้องล่างกองขยะ อบอวลกลิ่นจนจัก แสลงทนจนแทบบ้า กองสูงเป็นภูเขา กลิ่นคละเคล้าเน่าโชยมา มิเชื่อในสายตา ณ เบื้องหน้า ที่ได้เจอ เบื้องหน้า คือเด็กน้อย ที่ชะรอย คอยชะเง้อ คุ้ยเขี่ย หวังเพียงเจอ สิ่งที่เธอ คิดว่าดี มีค่า เกินจะทิ้ง มันคือสิ่ง คนหน่ายหนี คงทิ้ง เพราะว่ามี ดีกว่านี้ จึงทิ้งมัน แต่เธอ กลับมองเห็น กลับมองเป็น ตรงกันข้าม ใครหนอ ช่างใจดำ มิรู้ความ ทิ้งลงคอ อย่างเช่น ตุ๊กตา ที่ใฝ่หา โอ้ใครหนอ ทิ้งเจ้า ได้ลงคอ จึงจะขอ รับต่อมา มือกำ ถุงพลาสติก อีกแขนหนีบ เจ้าตุ๊กตา ฮัมเพลง เดินเรื่อยมา ด้วยแววตา น่าเอ็นดู อีกมือ คอยคุ้ยค้น ละเลงจน ดินเลอะหู น้องจ๋า พี่เฝ้าดู พี่อดสู ในใจจัง ในสิ่ง ที่ไร้ค่า คือมหา สมบัติคลัง ของทิ้ง ที่คนชัง กลับเป็นดั่ง ชีวิตใคร สังคม.....เฮ้ออออ...เน๊อะ... ครูเขียน...ซะ...
12 มิถุนายน 2554 08:36 น. - comment id 1198862
อย่างนี้ต้องแจ้งปวีณา
12 มิถุนายน 2554 09:59 น. - comment id 1198877
เด็กคือผ้าขาวค่ะ ผู้ใหญ่คือคนละเลงสี
12 มิถุนายน 2554 15:06 น. - comment id 1198938
ยุงจะไต่ ไรจะตอมไม่ยอมพลั้ง ต้องตื่นก่อนนอนทีหลังระวังไว้ แม้ผ่ายผอมยอมทนเลี้ยงจนใหญ่ แม่พร้อมให้ ได้ทุกอย่างไม่หวังคุณ หวังได้เห็นเจ้าเป็นเช่นแม่คิด มีชีวิต มีการงานอันอบอุ่น เอาตัวรอด ปลอดภัยได้เจือจุน รอมืออุ่น มาปิดตา..คราแม่ตาย ! มุมมองตรงกันข้ามที่เกาะเกี่ยวกัน !
14 มิถุนายน 2554 07:26 น. - comment id 1198983
ขอบคุณค่ะทุกท่านที่แวะมาเยี่ยม ความโหดเหี้ยมในหัวใจใครกันหนา เป็นผู้สร้างกลับทำลายคล้ายเย็นชา เป็นบิดรมารดาหรือว่ามาร...
15 มิถุนายน 2554 12:09 น. - comment id 1199141
.......... มาช้าดีกว่าไม่มา กลอนไพเราะและให้ข้อคิดดีจังเลยครู ...............
15 มิถุนายน 2554 20:51 น. - comment id 1199227
ขอบคุณคุณ din ไม่สิ้นน้ำใจ มาช้าแค่ไหนก็ไม่ว่าขาน ชีวิตสุข - เศร้าเล่าบันดาน แม้นรักลูกหลานอย่าผลาญหทัย