* * * ถามตะวัน และ จันทรา * * *

หิ่งห้อยน้อยใจ

๑ ยืนโดดเดี่ยว เปลี่ยวใจ ใต้แสงดาว
ที่สกาว กระจ่างพร่าง บนกลางฟ้า
กระพริบแสง วับวาว เจ้าดารา
บนเวหา เหงามั้ย ในคืนเพ็ญ
๒ นี่จันทร์เจ้า รู้ไหม เจ้ามีคู่
อาทิตย์อยู่ อีกฝั่ง ด้วยหวังเห็น
ก่อนเจ้ามา อาทิตย์ คลายฤทธิ์เป็น
ทอแสงเย็น ระเรื่อรอน ก่อนเจ้ามา
๓ แต่ทว่า เจ้าช้า อาทิตย์หลบ
ซวนเซซบ กลบร่าง อีกฝั่งฟ้า
เมื่อเจ้าโผล่ อาทิตย์ซ่อน แรมรอนลา
อย่างนี้หนา เมื่อไรจะ ได้พบกัน
๔ อีกนานไหม วันใด ไม่เลื่อนหลบ
เคลื่อนมาพบ กันได้ โดยไม่หวั่น
หมุนมาแล้ว ทายทัก กันสักวัน
เพื่อแบ่งปัน เรื่องที่พบ ประสบมา
๕ ณ วันนั้น คงมีมาก หลากเรื่องเล่า
ใช่ไหมเจ้า จันทร์เพ็ญ เด่นเวหา
ทุกคืนค่ำ จำหมดจรด พสุธา
ใต้แผ่นฟ้า มีอะไร ที่ได้เจอ
๖ ดวงดาวเจ้า ส่องแสง ล้าแรงไหม
หรืออ่อนใจ บางครั้ง ยามพลั้งเผลอ
มีบ้างไหม ในคืน ทนฝืนเบลอ
นั่งมองเหม่อ ฝันถึง วันต่อไป
๗ แค่อยากรู้ จึงถาม ในยามเหงา
ด้วยว่างเปล่า เดียวดาย ไม่สดใส
มัวหม่นมืด เหมือนมุด อยู่รูใน
ลึกลงใต้ แผ่นดิน สุดถิ่นแดน
๘ ดาวจ๋าดาว เจ้าพบ ประสบไหม
ความเหงาใจ หม่นหมอง มาครองแขวน
มีวิธี แก้อย่างไร ไม่คลอนแคลน
และยิ้มแป้น อย่างไร จักไปทำ
๙ เฝ้าวอนถาม จันทร์เพ็ญ เด่นกระจ่าง
คิดหาทาง ทำใจ ไม่ถลำ
จมลงสู่ ห้วงลึก ที่นึกนำ
ขอเจ้าย้ำ ตอบถ้อย คอยเจรจา
๑๐ ด้วยเรี่ยวแรง ที่มี ยังดีอยู่
ผ่านฤดู กาลวัน เฝ้าฝันหา
อยากจะมี อนาคต ไม่ลดรา
ส่งแสงจ้า แกร่งได้ ใต้แสงเดือน
๑๑ ด้วยใจหวัง ไม่นาน ถึงฝั่งฝัน
คงสักวัน เวียนมา ไม่คลาเคลื่อน
จะฝ่าฟัน ต่อไป ใจคอยเตือน
มิแชเชือน เพื่อผอง พี่น้องเรา
๑๒ ขอแสงจันทร์ ส่องทาง จะได้ไหม
เพราะท่องไป ในถิ่น ดินแดนเขา
ออกจากบ้าน ป่าดง พงษ์ลำเนา
ขอจันทร์เจ้า ส่งแสง เป็นแรงใจ
๑๓ จากเดือนดาว ดารา บนฝั่งฟ้า
ถึงต้นหญ้า บนดิน ถิ่นอาศัย
ขอสักหน่อย ได้ไหม ความห่วงใย
ความสดใส เพิ่มเติม เสริมพลัง
๑๔ บนเส้นทาง ที่ผ่าน อาจขรุขระ
บางจังหวะ ผิดคาด และพลาดหวัง
ในบางคราว มีเรื่อง มาประดัง
สุดยับยั้ง ระวังเหตุ เกิดเภทภัย
๑๕ หากดวงดาว ยังคง ช่วยส่งแสง
ไม่ล้าแรง ลาจาก ฟากฟ้าใส
ชีวิตนี้ จะอยู่ สู้ต่อไป
เพื่อจะได้ พบบ้าง ทางสู่ฝัน
๑๖ ดั่งอาทิตย์ ที่รอ พบจันทร์เจ้า
ทุกเย็นเฝ้า คอยไป ไม่ไหวหวั่น
เพียงได้พบ ครู่เดียว แค่เสี้ยววัน
และวันนั้น ต้องพราก จากจันทร์จร
๑๗ ต้องอดทน เพียงใด จึงได้พบ
ต้องประสบ เรื่องราว ข่าวทุกข์ร้อน
ต้องทนอยู่ ต่อไป ใจอาวร
ก่อนจะย้อน กลับคืน ดั่งหมื่นปี
๑๘ ยามมีทุกข์ เวลา ช่างยาวนาน
ชั่วกัปกาล หนักจิด คิดอยากหนี
ยามพบสุข แว๊บเดียว เสี้ยววินาที
ดวงฤดี เบาหวิว กลัวปลิวลา
๑๙ อยากจะถาม อาทิตย์บ้าง ระหว่างนี้
ทุกวันมี แต่คอย ละห้อยหา
กว่าจะพบ จันทร์ต้อง ครองเวลา
นานนักหนา จึงได้สบ พบพักตร์จันทร์
๒๐ ระหว่างนั้น ทนอยู่ ไร้คู่เคียง
โดดเดี่ยวเพียง ลำพัง บนฟ้านั่น
ทุกวันลอย คอยดู อยู่ทั้งวัน
ไม่เปลี่ยนผัน ท่านทน ได้อย่างไร
๒๑ ถ้าหากเปลี่ยน เป็นเรา เฝ้าบนฟ้า
เพียงเอกา คงล้า ระอาได้
ต้องเปล่าเปลี่ยว เหลียวมอง ไม่เห็นใคร
แถมห่างไกล ผู้คน ต้องทนเหงา
๒๒ จึงเห็นใจ อาทิตย์ ที่คิดถึง
จันทร์จ๋าซึ้ง บ้างไหม ในตัวเขา
ความจริงใจ ที่ให้ ใช่มัวเมา
ตั้งตาเฝ้า มองหา ทุกคราไป
๒๓ ให้สงสัย จันทร์เล่า เจ้าคิดถึง
อาทิตย์ซึ่ง อยู่ห่าง อ้างว้างไหม
ดาวดวงนั้น โดดเดี่ยว และเปลี่ยวใจ
ลอยอยู่ใน ท้องฟ้า คอยเจ้าจันทร์
๒๔ อาทิตย์จ๋า บนฟ้า น่าอยู่ไหม
แล้วทำไม เจ้าจึง ไม่เปลี่ยนผัน
คงส่งแสง แรงร้อน ตอนกลางวัน
แต่กลับกัน กลางคืน ที่ฝืนลา
๒๕ หรือว่าเจ้า เหงาใจ จึงใส่แสง
ให้ร้อนแรง ส่องทาง หว่างเวหา
ค้นหาเพื่อน ร่วมเรียง เคียงกายา
เฝ้ามองหา จึงเปล่งแสง จนแรงรอน
๒๖ ทอแสงอ่อน ยามเย็น ด้วยเข็ญใจ
อยู่แห่งไหน นะจันทร์ เจ้าขวัญอ่อน
หาจนล้า ลาแสง แรงเริ่มจร
จึงลาก่อน วันนี้ที่ เส้นขอบฟ้า
๒๗ ถามจันทร์บ้าง บนฟ้า น่าอยู่ไหม
ส่องแสงไป เรืองรอง ครองเวหา
เจ้ามีเพื่อน มากมาย ในทิวา
เหงาไหมหนา เจ้าจันทร์ วานตอบที
๒๘ ดวงดารา มากมาย หลายล้านดวง
เจ้าจะห่วง อีกฝั่งฟ้า หรือเปล่านี่
ทิ้งอาทิตย์ ให้เหงา เศร้าฤดี
เป็นเช่นนี้ ผ่านกาล วันผันไป
๒๙ แค่หิ่งห้อย อยากรู้ จึงได้ถาม
ชนทุกคาม บอกหน่อย จะได้ไหม
อยากจะรู้ เรื่องราว ข่าวความนัย
ใครตอบได้ วานบอก ตอบน้องที
๓๐ ยังโดดเดี่ยว เดียวดาย ใต้ท้องฟ้า
ทั่วพารา จำท่อง ทุกท้องที่
ออกจากบ้าน ป่าดง ละพงพี
นานนับปี จึ่งย้อน คืนดอนไพร
๓๑ เมื่อไหร่หนอ จะหาย คลายหมองเศร้า
ต้องทนเหงา ลำพัง ยั้งสดใส
อยากกระพริบ แสงวิบวับ กับฟ้าไกล
รื่นเริงได้ เหมือนตอนอยู่ คู่พงพี  ๚ะ๛