สิ่งว่างเปล่า

แก้วประเสริฐ

         สิ่งว่างเปล่า
๐ ย้อนตะวันจันทราเวลาฉาย
ผันเรียงรายสู่กาลอันฟุ้งหมอง
ผ่านมืดคลุ้งยวนเย้าที่เฝ้าปอง
วกสิ่งครองน้อยนิดกระจิดเดียว
๐ วนเวียนส่งสิ่งใดที่หมายมั่น
พึงสุขสันต์นิดหนึ่งมิพึงเฉลียว
แฝงร้อนปนส่งให้ใจเป็นเรียว
มิกลมเกลียวทอไว้ในห้วงกมล
๐ สิ่งที่หอมย้อมไว้มิได้เหม็น
ป่วนลำเค็ญสร้างไว้ในสับสน
มิพบทางเคลือบแห่งที่แฝงตน
อวลระคนเวียนวนปนน่ากลัว
๐ ทุกสิ่งโลกผันขั้วมัวใหลหลง
สร้างพะวงลืมสิ่งอิงแฝงชั่ว
หลงจนมัวฝากลงตรงในตัว
สิ่งระรัวจักเร้นเน้นที่สบาย
๐ ตะวันย่อมลาลับนับวันใหม่
ห้วงฝากใจผกผินประวีณฉาย
แม้ราตรีเดือนดาวเฝ้าประกาย
สิ่งสุดท้ายห้วงกาลผ่านล่วงเนา
๐ เปรียบอายุหาใช่ในตัวเลข
ความวิเวกหาใช่ว่าโง่เขลา
มืดมิดนั้นหาใช่ไร้สิ่งเยาว์
ผ่านค่ำเช้าหาใช่ไร้หมองมัว
๐ ทุกสิ่งอย่างวางไว้ใจกำหนด
อริยบถซ่อนเน้นเร้นสิ่งสลัว
อยู่กับที่มิสร้างร้างเพราะตัว
ผ่านเย้ายั่วอ้างว้างวางดวงใจ
๐ มวลทุกสิ่งแอบอิงระวิงว่าง
ซ่อนสิ่งจางสลับไปในสดใส
ซึ่งวันใดแตกสิ้นจินต์ภายใน
ฝากเหลือไว้ดีงามตามลำพัง.
    ๐ แก้วประเสริฐ. ๐