แก้วประเสริฐ

25 เมษายน 2554 21:36 น. - comment id 1191736

   หยาดน้ำตาผู้แม่ที่แก่เฒ่า
เหม่อมองเฝ้าลูกน้อยคอยมาหา
ตะวันคล้อยเดือนลับไม่กลับมา
หลากปีพาสะท้อนมิผ่อนคลาย

   เคี้ยวหมากไปคิดย้อนตอนเป็นเด็ก
เจ้ายามเล็กซุกซนปนกลัวหาย
เที่ยวร้องเรียกร้าวรอนมิผ่อนกาย
กลัวลูกตายร้องไห้ใจร้าวรอน

   สัญญาไว้กับแม่แผ่ความรัก
เราสองจักไม่ทิ้งอิงพักผ่อน
คอยลูกน้อยจนหลับกลับมินอน
โบกพัดตอนไล่ยุงมุ่งเติบโต

   ครั้นเติบใหญ่ใจเจ้าเฝ้ามุ่งมั่น
หวนรำพันรักแม่แผ่อักโข
พอเป็นสาวหนุ่มมาพาเฉโก
ตะวันโผล่หายลับไม่กลับมา

   หยาดน้ำตาหลั่งไหลให้หงอยเหงา
ใจแสนเศร้าแทบขาดมิอาจหา
ด้วยกำลังสูญหายคล้ายลับลา
คอยลูกยาขาดใจไร้ลมปราณ.

      แจมหน่อยนะครับด้วยรักนะ 

      แก้วประเสริฐ.

เอื้องอังกูร

26 เมษายน 2554 09:31 น. - comment id 1191755

คุณแก้วประเสริฐครับ
   ขอบคุณครับที่ช่วยเติมเต็ม..กลอนเพราะ
มากครับ..เนื้อหากินใจครับ

โอ้ละหนอ

26 เมษายน 2554 09:47 น. - comment id 1191763

din

26 เมษายน 2554 18:14 น. - comment id 1191793

..............

วันที่แม่รอรับลูกกลับบ้าน
แต่เจ้าปานดวงใจไม่มาหา
แม่ขื่นขมตรมเศร้าร้าวอุรา
นั่งนับวันเวลาลูกมาเยือน

จนวันนี้ดวงใจแม่ไร้หวัง
เจ็บเหมือนดังคมมีดมากรีดเฉือน
ลูกไปแล้วไปลับไม่กลับเรือน
แม่สะเทือน...โอ้อนาถ....แทบขาดใจ

..................

หิ่งห้อยน้อยใจ

27 เมษายน 2554 04:00 น. - comment id 1191815

วันนี้.... ไม่มีพ่อแล้ว

วันนี้....  เหลือแม่คนเดียว

วันนี้....  รักแม่ที่สุด

วันนี้.....  จึงทำทุกอย่างเพื่อแม่  เท่าที่เด็กดอยคนหนึ่งจะทำได้

วันนี้....  จึงหมั่นโทร.หาแม่

วันนี้.... จึงพยายามกลับบ้านทุกช่วงเทศกาล

วันนี้....

สุริยันต์ จันทราทิตย์

27 เมษายน 2554 17:15 น. - comment id 1191882

สวัสดีครับแวะมาทักทายครับ