ฅนใช่คน

แก้วประเสริฐ

           ฅนใช่คน
   แสนอนาถหัวใจใคร่ร้องไห้
อิสระไร้บังคับนับกดหัว
ตอนเป็นไพร่ได้สิ่งอิงเมามัว
จนลืมตัวว่าไพร่ใช่อื่นไกล
   ตอนเกิดมายากจนมิพ้นไพร่
พอเรียนได้ใหญ่โตโอ้สดใส
ตัวเป็นกาแซมขนหงส์ใส่ใน
ลืมยากไร้ถิ่นเก่าเฝ้าดูแคลน
   เมื่ออยู่ป่าข้อหาคอมมูนิสต์
แผนการคิดอุดมการณ์ซ่านแถน
เบิกฟ้าผ่องอำไพทั่วทุกแดน
พอไหล่แขวนดาวยศหมดสิ้นไป
   ถึงไพร่พลก็เถอะเลอะเทอะยิ่ง
สืมทุกสิ่งพี่น้องส่องหวั่นไหว
ดังใบไม้ล่วงปลิวละลิ่วไกล
ท้องถิ่นไสวลืมหญ้าทุ่งนางาม
   ผิดหรือถูกอ้างอิงวินัยไว้
จนมอดไหม้ลืมตัวมิกลัวขาม
หากศัตรูลุกลามหยามเขตคาม
เข่นฆ่าตามหัวใจใคร่ชมเชย
   ไทยฆ่าไทยด้วยกันดันเน้นเก่ง
คำสั่งเอ็งอ้างอิงสิ่งมาเฉลย
พ้นไพร่พลกลับคืนถิ่นที่เคย
มีหน้าเผยคืนอยู่กลับสู่นา
   นี่หรือฅนดุจควายไปหมดสิ้น
หัวใจจินต์ดั่งสัตว์จัดสรรหา
ตัวเป็นไพร่ใยไม่คิดเจตนา
นายสั่งมาฆ่าผลาญจนบรรลัย
   เลือดหลั่งโชลมหญิงชายทั้งหลายเอ๋ย
หากมันเผยกลับมาขออาศัย
จงส่งมันคืนหวนด่วนเร็วไว
ไล่กลับไปหานายที่ใช้มา
   ประชาธิปไตยจะมีไหมหนอ
ไพร่ถูกหล่อฝังหัวมัวสรรหา
ได้อำนาจวาสนาพลิกผันพา
ลืมตัวข้าเป็นไพร่ในแดนดิน
   เขาเลิกไพร่มานานผ่านร้อยปี
ล้วนพวกผีอุ้มไว้ใฝ่หาสิ้น
พาได้ยศตำแหน่งแฝงดวงจินต์
ล้วนโผผินผ่านไพร่ในท้องนา
   ฅนใช่คนปนเปซวนเซแล้ว
กาขาวแจ้วเจื่อนคำพร่ำหรรษา
กูหาไพร่อย่างมึงซึ่งวาสนามา
อยู่ฟากฟ้าไพร่หญ้าข้าอำมาตย์
   ประชาธิปไตยเสรีภาพอาบแสง
พิราปแฝงค้นคว้าหาได้ขลาด
คำว่าไทคือไทยไม่ยอมพลาด
ร่วมประกาศไขว่คว้าอิสระครอง.
         แก้วประเสริฐ.