คุยกับเพื่อน

โอ้ละหนอ

เพื่อนคนหนึ่งคุยกับฉันเมื่อวันวาน
อดีตกาลคือสิ่งที่ผ่านพ้น
ลุมาจนปัจจุบันในบันดล
ก็ยังวนเวียนว่ายในสายธาร
         คือสายธารแห่งชีวิตที่ติดขัด
ช่างอึดอัดขัดใจให้สงสาร
เดินทางใดต่ำใต้ในสายธาร
ให้พบพานแต่วิบากลำบากใจ
         เธอเชื่อมั่นว่ากรรมคือ"การกระทำ"
ไม่ใช่กรรมตามคำสอนพระวอนไหว้
ไม่ใช่กงกรรมเกวียนที่เวียนไป
ในความหมายนั้นคือ"การกระทำ"
         พยายามบอกให้เธอได้เชื่อมั่น
กฎแห่งกรรมพุทธะนั้นที่ฉันย้ำ
เธอไม่เชื่อในเรื่องกฎแห่งกรรม
เธอบอกทำอย่างไรได้อย่างนั้น
         ฉันนั้นจนด้วยถ้อยของถ้อยคำ
แม้จะพร่ำพรรณาจนน่าขัน
เธอไม่เชื่อในพุทธพจน์นำ
ฉันก็จนด้วยถ้อยคำจะร้อยเรียง
          เธออ้างว่าบุญบาปนั้นไม่มี
ทำบุญนี้เพื่อใจนำทำตามเสียง
เสียงของใจบอกทำไปให้พร้อมเพรียง
ทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ
           หัวใจสั่งบอกว่าทำบุญเถิด
จะบังเกิดผลบุญกุศลไว้
จริงจริงแล้วทำเพียงเพราะสบายใจ
หลอกตัวไว้ว่าทำบุญแล้วได้ดี
             เธอบอกว่าไม่จริงหรอกหลอกตัวเอง
ถ้าให้เก่งก็ต้องเป็นเช่นเธอนี่
เพราะเธอทำอย่างไรไว้ก็ได้เช่นนี้
หาใช่ที่ทำบุญบาปแต่อย่างไร
             ใครจะสามารถเปิดดวงตา"ให้เห็นธรรม"
จนถ้อยคำแล้วเพื่อนเอ๋ยเฉลยไว้
เธอไม่เชื่อฉันนั้นก็จนใจ
เพราะสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามแรงกรรม