คิดถึงเสมอ

แก้วประเสริฐ

          คิดถึงเสมอ
  สู่ลมหนาวแผ่วพลิ้วปลิวไสว
ใบไม้ไหวกิ่งก้านผ่านลำแสง
อวลอบกลิ่นมาลีที่ร้อนแรง
รวีแฝงลอดช่องพฤกษาไพร
   เลาะเลี้ยวสู่ลำธารผ่านคุ้งน้ำ
เย็นชื่นฉ่ำหัวใจให้สดใส
ม่านบุบผาคละคลุ้งจรุงใจ
ห้วงฤทัยหวนหาแสนอาดูร
   น้ำตกสาดละอองผ่องฟุ้งซ่าน
แว่วขับขานดนตรีที่จะสูญ
ก่อนนี้เล่ามวลไม้ให้เกื้อกูน
ก่อไผ่หนุนซ่านเสียงเยี่ยงกวี
   เหลือสิ่งนี้มิมีแล้วแนวสณฑ์
ถูกโค่นจนเตียนราบฉาบแสงสี
อีกน้ำเล่าคร่ำครวญล้วนมากมี
แต่บัดนี้แห้งแล้งแฝงโรยลา
   เดินชมป่าฝ่าร้อนอ่อนใจนัก
ยากจะพักลมร้อนผ่อนหรรษา
ประดู่เจ้าเหลือตอท้อแสงมา
ก่อนนั้นหนาชูช่อล้อเล่นลม
   นี่นะหรือเคยหนาวเฝ้าชื่นจิต
เปลี่ยนชีวิตผันแปรแผ่ป่าขม
มีเพียงไว้แนวหนึ่งซึ้งเคยชม
ก่อนภิรมย์ฉ่ำชื่นระรื่นทรวง
   นั่งลงข้างน้ำตกอกสะท้อน
ให้อาวรณ์สิ่งนี้ที่ผ่านห้วง
คิดถึงเสมอผ่านในฝากใยยวง
ลึกเป็นบ่วงจรุงไว้ให้รัญจวน
   โอ้คนหนึ่งสุดซึ้งกึ่งแมนสรวง
งามทั้งปวงมธุรสจรดหวน
สู้ห่วงหาอาวรณ์รอนสั่นกวน
แล้วผันผวนดั่งน้ำยามไหลริน
   ม่านฟ้าแก้วพร่างพรายดุจใส่ห้วง
โปรยใยยวงฝากไว้สุดใคร่ถวิล
เสียงนกร้องฝากพร่ำย้ำดวงจินต์
ภมรบินชมผกาผ่านหน้าไกล
   น้ำตกเคยเสียงดังฟังโครมคึก
บัดนี้ผนึกกลั่นลงปลงสดใส
ป่าก็โปร่งน้ำแห้งแฝงภายใน
มวลวิไลหายห่างสร้างอาวรณ์
   อกหนออกดุจเจ้าเฝ้าครวญถวิล
จะลารินหรือเปล่าเขาเฝ้าสลอน
กลิ่นไอล่องโชยสบัดมัดใจวอน
นึกถึงตอนเก่าก่อนสะท้อนใจ
   เมียงมองรอบแนวเขตพนาสณฑ์
อวลแนววนผ่านมาผ่ามวลไสว
หนาวมาแล้วกลับร้อนย้อนข้างใน
เหลือเพียงไว้อารมณ์ข่มใจเรา
   คิดถึงเสมอคิดถึงเสมอเผลอห้วง
ก่อไผ่ร่วงโปรปรายไร้สิ่งเฉลา
ดุจหัวอกของฉันพาลแกว่งเอา
แมกไม้เฝ้าครวญคร่ำพร่ำอาดูร.
     * แก้วประเสริฐ. *