คำฉันท์ชีวิตฉัน
ไก่เอยช่างขัน
อยู่ไกลซะสุดแสน นฤแดนทิมักคุ้น
จำห่างละไออุ่น อรอก ธ มารดา
คิดถึงคนึงนัก นคลักษเคหา
ข้าผู้กุมารา อนุบุญกรรมบัง
ชาตินี้บ่เสพสุข มหทุกขภัยพรั่ง
จำห่าง ณ เรือนรัง ทรมานจิตใจ
ยังกรรมต้องรับ มหึทัพโรคภัย
เจ็บอกระบมใน กยสังฆขารา
แต่บุญญะเคยก่อ ทนุพอจะหนุนข้า
ให้มีผุเมตตา อณุเคราะหชีวัน
ให้พึ่ง ธ ใบบุญ กรอุ่นทิแบ่งปัน
ก่อเกิดพลังพรัน คณนับกมลพร
ช่วยต่อทิวารา ติรข้าพทุนรอน
ให้กินและให้นอน บ่มิขาดละสักวัน
หากคืนกยาแกร่ง ดุจแสง ณ แห่งฝัน
คลายเศร้าทุเราทัณฑ์ ปรสิตก็ปริดปรง
ขอจบละเวรก่อ อุรพอมิขอส่ง
ต่อกรรมเวียนวง ยุติกรงละกรรมเกวียน