หนาว
สมุทร
๏ แสงสลัวมัวหมอกเงาดอกหม่น
มวลหนาวท้นจากเหนือมาเมื่อสาย
แดดเคยแรงแสงเคยจ้ามากลับกลาย
มืดมัวหมายห่อโลกให้โศกตรม
๏ เขม้นมองเหม่อไปปวดใจแล้ว
ทิวไม้แถวสีเทาเข้าผสม
ปลายกิ่งโก่งโง้งโงดูโง่งม
หนทางจมในหมอกหลอนหลอกตา
๏ แสงแห่งวันผันบิดวิกฤติทั่ว
ความสลัวแผ่สล้างสร้างผวา
ทางที่เคยผ่านไปแต่ไรมา
ก็เหมือนว่ามีมือมารื้อไป
๏ รื้อสิ่งเห็นรื้อวิถีรื้อชีวิต
มือยักษ์ปิดปมเงื่อนทุกเคลื่อนไหว
แม้นระงมจั๊กจั่นสนั่นไพร
ยังสิ้นไร้ทิศทางให้ย่างเดิน
๏ จะก่อไฟกองน้อยก็พลอยดับ
ด้วยหมอกหนามาทับแฉะฉุกเฉิน
ชื้นฉ่ำราวฝนพรมระทมเทิน
ให้ขัดเขินเข็ญชีพในตีบตัน
๏ นั่นผ้าผวยบนขื่อรื้อมาห่ม
พอต้องลมก็สลายคล้ายความฝัน
ซุกกายเข้าเสาเรือนสะเทือนพลัน
คานขื่อแปหักสะบั้นลงฟันดิน
๏ เมื่อความจนค่นแค้นมันแล่นทับ
ยากขยับขยายใดยามไร้สิน
เหลือขื่อแปเรือนหลังที่พังภินท์
จะสุมสิ้นก่อไฟไล่หนาวแล้ว
สมุทร
๒ ธ.ค.๕๓