๏ แสงสลัวมัวหมอกเงาดอกหม่น มวลหนาวท้นจากเหนือมาเมื่อสาย แดดเคยแรงแสงเคยจ้ามากลับกลาย มืดมัวหมายห่อโลกให้โศกตรม ๏ เขม้นมองเหม่อไปปวดใจแล้ว ทิวไม้แถวสีเทาเข้าผสม ปลายกิ่งโก่งโง้งโงดูโง่งม หนทางจมในหมอกหลอนหลอกตา ๏ แสงแห่งวันผันบิดวิกฤติทั่ว ความสลัวแผ่สล้างสร้างผวา ทางที่เคยผ่านไปแต่ไรมา ก็เหมือนว่ามีมือมารื้อไป ๏ รื้อสิ่งเห็นรื้อวิถีรื้อชีวิต มือยักษ์ปิดปมเงื่อนทุกเคลื่อนไหว แม้นระงมจั๊กจั่นสนั่นไพร ยังสิ้นไร้ทิศทางให้ย่างเดิน ๏ จะก่อไฟกองน้อยก็พลอยดับ ด้วยหมอกหนามาทับแฉะฉุกเฉิน ชื้นฉ่ำราวฝนพรมระทมเทิน ให้ขัดเขินเข็ญชีพในตีบตัน ๏ นั่นผ้าผวยบนขื่อรื้อมาห่ม พอต้องลมก็สลายคล้ายความฝัน ซุกกายเข้าเสาเรือนสะเทือนพลัน คานขื่อแปหักสะบั้นลงฟันดิน ๏ เมื่อความจนค่นแค้นมันแล่นทับ ยากขยับขยายใดยามไร้สิน เหลือขื่อแปเรือนหลังที่พังภินท์ จะสุมสิ้นก่อไฟไล่หนาวแล้ว สมุทร ๒ ธ.ค.๕๓
สมุทร 2 ธ.ค. 2553 14:14 น. - ID 138155 
1314
1
0
2 ธันวาคม 2553 14:40 น. - comment id 1171501
เชื่อแระ ว่า คนสมุทร นี่จินตนาการกว้างไกล.. แล้วยังถ่ายทอดออกมาได้น่าฟังอีกด้วยนะคะ...
เอาดอกไม้มาต้อนรับไว้ก่อน..
3 ธันวาคม 2553 10:24 น. - comment id 1171539
ขบอคุณ คุณ"คนสมุทรเหมือนกันค่ะ" ที่เข้ามาต้อนรับด้วยดอกไม้
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
