ตะวันแยงแหล่วเด้อ

แก้วประภัสสร

ตะวันแยงแหล่วเด้อ        บักหล่า
คือบ่ตื่นขึ้นมา                อาบน้ำ
ฟ่าวไปเบิ่งเถียงนา        ซ่ำแม่
จับกับแก้จากถ้ำ            ส่งเข้าไปขายฯ
ราคาแพงเติบเด้อ           ลูกคำ
เห็นเพิ่นบอกประจำ         หลักร้อย
ตัวใหญ่เท่ามือกำ           เป็นหมื่น 
กระตุกคอพอห้อย           อย่าให้ดิ้นตายฯ
เห็นเจ้าว่าอยากได้          เงินล้าน
หากแต่มัวเกียจคร้าน      อ่อนแฮ้ง
ผู้ได๋สิเยือนชาน               เล่าหล่า 
ขี้ตะวันแดงแจ้ง              บักน้อยบ่ตื่นฯ
ลุกขึ้นมาแท่แม้               สอนยาก
แก่เฒ่าสิลำบาก              เดือดฮ้อน
บ่มีหมู่ฮวมฮาก               โอบเจ้า  
แม่นสิเเอ่นปากอ้อน        อย่าเด้ออย่าหวังฯ
เห็นบ่น้อโลกใกล้           ลับลา
ฝนก็ตกลงมา                ฟ่าฮ้อง
ท่วมนาเกือบมิดตา         กะฮู่ 
ดินแยกลั่นดังก้อง          ถล่มพื้นเสียหายฯ
พายุก็ซัดเลี้ยว                เฮือนพัง
นั่นทะเลบ้าคลั่ง              กึกก้อง
คนอื่นเบิ่งบ้าหลัง            เศร้าโศก
ตื่นเถิดออกจากห้อง        ช่วยผู้หนีตายฯ
ก่อนโลกกระแทกห้วง        ยุบลง
หล่าอย่ามัวพะวง               เคลิบเคลิ้ม
นอนหลายสิงวยงง             สมองฝ่อ 
อย่าเฮ็ดตาหยาดเยิ้ม        จดจ้องแต่ฝันฯ
มาฮวมหมู่อยู่เฝ้า             ก่อนตาย
สิเลิศประเสริฐหลาย         ลูกเอ้ย
ยกดีใส่เหนือกาย              นั่นแล่ว
จึงสิน่าชมเช้ย                 รากเหง้าคนไทยฯ
แก้วประภัสสร
30/ 11 /2553
ฟ่าว = รีบ
กับแก้ = ตุ๊กแก
อ่อนแฮ้ง = อ่อนแรง
เดือดฮ้อน= เดือดร้อน
ฮวมฮาก = รวมราก
ฟ่าฮ้อง = ฟ้าร้อง
กะฮู่ = ก็รู้
เฮ็ด = ทำ