" ประจำวัน "

พงษ์ สุนนท์

เสียงนาฬิกา  เวลาตั้งปลุก
ไม่อยากจะลุก  หน้าซุกลงหมอน
ก่อนหกโมงเช้า  เหน็บหนาวร้าวรอน
ไม่อยากตื่นนอน  เก็บซ่อนกายา
ในห้วงภวังค์  เสียงดังละเมียด
ลุกบิดขี้เกียจ  ก่อนเครียดมาหา
จัดแจงรีบเร่ง  ก่อนเปล่งวาจา
โอ้สายแล้วหนา  เวลาเข้างาน
อยู่ในเมืองหลวง  หลอกลวงความคิด
รถก็ยังติด  คนผิดสันดาน
ทุกคนพร่ำบ่น  ก่นด่าประจาน
เกิดขึ้นมานาน  ประมาณหลายปี
ซ้ำซ้ำซากซาก  จากงานที่ทำ
ชีวาชอกช้ำ  ประจำหน้าที่
เช้าชามเย็นชาม  เลวทรามสิ้นดี
ไม่เกินหนึ่งปี  หน้าที่ใหญ่โต
บางคนชอบอู้  กูรูทุกเรื่อง
ว้าวุ่นขุ่นเคือง  ปั้นเรื่องคุยโว
 มีอยู่ทุกที่  ลิ้นนี้ยาวโข
ทั้งเลียทั้งโล  เติบโตนานมา
ได้แต่รำพึง  พร่ำถึงความหลอน
ระบบเก่าก่อน  สะท้อนเวลา
มีความเคลื่อนไหว  แต่ไร้ชีวา
พูดถึงศรัทธา  จากค่าของคน
พอสี่โมงเย็น  รีบเซ็นกลับบ้าน
อ่อนเปลี้ยเพลียงาน  ประมาณว่าทน
นั่งรถใจเหม่อ  ภาพเบลอสับสน
อยู่ในวังวน  หลุดพ้นเมื่อใด
นี่คือชีวิต  ยึดติดประจำ
เป็นฉากสีดำ  ค่ำคืนหวั่นไหว
คืนนี้เข้านอน  กอดหมอนอ่อนใจ
พรุ่งนี้วันใหม่  แต่ในเรื่องเดิม.
.................................