จักรยานในวารวัน

ปาลิน

จักรยานสนิมเปรอะทั้งเกรอะกรัง		
ตรงเบาะนั่งมีรอยแยกจนแตกอ้า		
ดูเก่าโทรมหมองหม่นจนผิดตา		
กลายเป็นความไร้ค่าเวลานี้		
		
แค่เศษเสี้ยวอีกซีกกระผีกริ้น		
คันบังคับหักบิ่นไม่เข้าที่		
สงบนิ่งบนลานนานนับปี		
ข้างกำแพงซีดสีและมีรอย		
		
เมื่อหันหลังกลับไปจึงได้เห็น		
ว่าสายฝนอาจกระเซ็นอยู่ทุกบ่อย		
แม้ไม่อาจรู้ค่าคำว่าคอย		
เพื่อฝากถ้อยรอรับการกลับมา		
		
ทั้งสองล้อชำรุดและทรุดโทรม		
ถูกถาโถมด้วยลมแดดอันแผดจ้า		
หากแต่ยังคุ้นเคยความเฉยชา		
กับวันคืนอ่อนล้าที่ท้าทาย		
				
ให้หัวใจเปลี่ยนปรับการรับรู้		
จากดวงตาทั้งคู่ที่พรูสาย		
เป็นหยดน้ำหยดหนึ่งถึงเม็ดทราย		
ระเหยหายท่ามลมโบกกรรโชกแรง		
		
ให้ได้กอดความเหว่ว้าที่บ่าริน		
บนลานดินอ้างว้างอันร้างแร้ง		
กับของขวัญล้ำค่าราคาแพง		
ที่สวรรค์จัดแจงแบ่งให้มา		
		
เหลือความฝันงมงายในสายลม		
จากรู้สึกรู้สมอันขมปร่า		
จักรยานคันจ้อยด้อยราคา		
รอเวลาล้มลงแห่งทรงจำ		
		
ว่าคือความเดียวดายของสายโซ่		
ที่คล้องโบว์กับฟันเฟืองยังเบื้องต่ำ		
เสียงกระดิ่งเลื่อนลอยแทนถ้อยคำ		
มาตรอกย้ำซ้ำซากการจากลา		
		
มือข้างซ้ายเคลื่อนขยับเข้าจับเบรค		
หยุดอยู่ในเกลียวเมฆที่เสกฟ้า		
ตรงเส้นรุ้งเลื่อมพรายประกายตา		
แล้วพบว่าวารวันนั้นฝันไป		
		
จักรยานคันเก่าดูเศร้าหม่น		
เหมือนใจคนหมดฝันกับวันใหม่		
รอเวลาให้เหลือเติมเชื้อไฟ		
คราวบอดใบ้เศร้าโศกเพราะโลกลืม