....เสน่ห์วนา...

ลานจันทร์ฝันกวี

ดอกเสี้ยวสีขาวพราวสะพรั่ง ยืนหยัดต้นท้าทายสายลมหนาว...ดอกสีขาวสะอาดตา ดลห้วงดวงใจของผมให้อ่อนหวาน
ดอยทั้งดอยแต่งแต้มด้วยลานเสี้ยวไพรไต่ระดับไล้เลี้ยวผสมผสาน
แทรกแซม..กับหมู่แมกไม้ที่กำลังผลิใบสีน้ำตาล..สีแดงเพลิง..สีเขียวคราม
เครือออน..สีชมพูแต่ละกลีบ..คลี่ขยายแผ่คลุมอยู่บนปลายไม้
แคฝรั่งสีขาวแต้มดอกกับกิ่งสีน้ำตาลไร้ใบ ให้ความรู้สึก ทระนง โดดเดี่ยวกับผม
ยามนี้ดอกนางพญาเสือโคร่ง ที่เคยผลิดอกสีชมพูละลานตาได้พร่างพรูพลิ้วลงพรมอยู่ใต้ต้น เหลือเพียงใบสีเขียวตองอ่อนละออตา
กาสะลองสีขาวไม่ได้อวดโฉมแบบเช่นเคย มีเพียงกาสะลองอินเดีย
 สีแสดนวล อวดโฉมมาแทนที่
สุพรรณิการ์ สีเหลืองสด สยายกลีบยิ้มรับยามผมนั่งรถผ่าน
บนทางสายน้อยที่ปราศจากการสัญจรพลุกพล่านเฉกเช่นในเมืองหลวง...สองข้างทางมีเพียงภูเขาลำเนาไพรเป็นเพื่อนเดินทาง
เป็นผู้เหย้าคอยต้อนรับผมอย่างยินดี
ลานดอกหญ้าสูงหลายเมตรกำลังแอ่นตัวอ้อนสายลมที่พัดผ่าน
พอย่ำค่ำเมื่อมหาเทพรังสิมาจะอำลาโลกทิวา..ลานดอกหญ้าจะค้อมคำนับอยู่รับการเสด็จกลับของพระองค์
ลานฟ้าจะไขม่านพริ้งพราย..สีสันพรรณราย..จะต้อนรับ
ม่านราตรีจะกรีดกรายย่างเยื้องร่างลงมาแทนที่
อีกไม่นานผมก็จะได้พบกับ..มหาเทวีจันทิมาธร
ทรงแย้มพักตร์พิลาสพิไล พร้อมฤดูดาวประดับเคียงพระองค์
ดุจข้าราชบริพารผู้ภักดีคอยแห่แหน มงกุฎแห่งรัตติกาล 
สังคีตแว่วหวานจะเริ่มบรรเลง..หรีดหริ่งเรไรจะขานขับกล่อมแดนดินถิ่นวนาดอกไม้ป่าจะประทานกลิ่นหอมละมุนละไม
เมื่อ มหาเทวีจันทิมาธร เสด็จคืนสู่ ทิพย์พิมาน
มหาเทพรังสิมาจะเสด็จเยือนสู่โลกหล้าอีกคราหนึ่ง
ความงามแห่ง ดวงมณี หยาดเพชรเม็ดงาม นาม น้ำค้างไพรจะ
สะท้อนแสงอุษาแพรวพราวระยิบระยับจับตา
โลกทิวาจะเริ่มมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เป็น วัฏจักรแห่งทิวา ราตรี
ผมชอบยืนนิ่งนาน ไล้สายตา ทัศนา ซึมซับ จารจำ  เสน่ห์แห่งไพร
จะกล่อมอ้อมใจของผมให้อ่อนโยน เพราะเหตุนี้กระมังผมถึงไม่อาจปฏิเสธได้ว่า
..ผมหลงรักเธอมานานแสนนาน..