ข้าแต่มวลมหาประชาราษฎร์ ข้าไม่อาจจะจารึกสำนึกได้ ด้วยเงื่อนไขแห่งเงินทองต้องเป็นไป ข้าจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไร้เงิน ข้าแต่มวลมหาประชาราษฎร์ เพราะใบบังหลังอำนาจให้ห่างเหิน ข้าทำตัวห่างไกลใช่ข้าเมิน แต่ใครเล่าเขาจะเดินเพียงติดดิน ข้าแต่มวลมหาประชาราษฎร์ ข้าจดจำเงินทุกบาทไม่เคยสิ้น รักประชาคือนายเราเท่าชีวิน แต่มัดใจไม่อาจดิ้นคือนายทุน ข้าแต่มวลมหาประชาราษฎร์ สำนึกในความเป็นชาติยังหอมกรุ่น บ้านเมืองเรารอโอบเอื้อเกื้อการุณ แต่สำนึกในสกุลนั้นจับใจ ข้าแต่มวลมหาประชาราษฎร์ ข้าคงอยู่โดยไม่อาจปราศเงื่อนไข รักของข้ายังเพริศพริ้งยิ่งสิ่งใด ข้าไม่ลืมคำว่าไทย(แต่ข้าลืม) ข้าแต่มวลมหาประชาราษฎร์ ข้ามองดูบทบาทข้าแล้วแสนปลื้ม เกียรติยิ่งใหญ่ในประชาข้าขอยืม เพื่อใช้ดื่มโลหิตคนจนข้าตาย ข้าแต่มวลมหาประชาราษฎร์ มนุษยธรรมนั้นองอาจข้ามาดหมาย ข้าเคยก่อ ข้าเคยงำ ข้าทำลาย ข้ารู้ ข้าเสียดาย(แต่ข้าทำ) ต่อแต่นี้เพื่อมหาประชาราษฎร์ ประเทศชาติของเราต้องไม่ตกต่ำ ข้าลาแล้ว ลูกหลานรอ คำต่อคำ ประชาราษฎร์ตาดำดำ...ข้าขอลา
18 สิงหาคม 2553 10:56 น. - comment id 1085798
18 สิงหาคม 2553 10:37 น. - comment id 1085842
17 สิงหาคม 2553 20:42 น. - comment id 1147265
ชอบบทกลอนบทนี้มากๆเลยครับ สะท้อนสังคมมากๆเลย ปล.ผมเป็นน้องใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
17 สิงหาคม 2553 18:51 น. - comment id 1151625
เอาบทกลอนเก่า ๆ มาฝากขอรับ ปกติถ้าคนถ้ารู้ตัวว่าผิดแล้วรู้จักสารภาพผู้คนมักให้อภัย วันนี้ข้าน้อยเลยเอาคำสารภาพของคนบางคนมาฝาก จะมีใครอยากให้อภัยคนสารภาพคนนี้บ้างน้อ...
17 สิงหาคม 2553 20:01 น. - comment id 1151635
ล้วนแต่ความจริงทั้งสิ้นที่สารภาพ นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในหมู่ผู้นำค่ะ...
17 สิงหาคม 2553 20:57 น. - comment id 1151655
ทักทายและอ่านกลอนดีๆค่ะ
17 สิงหาคม 2553 21:12 น. - comment id 1151667
บทกลอนมีความหมายดีนะคะ แต่กระต่ายรอคำสารภาพอยู่น่ะมาชี้แจงแถลงไขสารภาพผิดสะดีๆๆๆคะ
17 สิงหาคม 2553 21:33 น. - comment id 1151681
ฮึ ไม่ยกโทษให้หรอก..เค้าเป็นคนเจ็บแล้วจำนะ... สวัสดีค่ะพี่ใบไม้...แซมมาสารภาพค่ะ.....ติดกลอนของพี่ใบไม้แระ.. มียารักษารึเปล่าคะ.... แซมชอบค่ะ.... มะขิ่น De Calif.
18 สิงหาคม 2553 06:39 น. - comment id 1151717
19 สิงหาคม 2553 11:32 น. - comment id 1151939
ชอบมากๆครับ ความหมายดีจริงๆ
17 กันยายน 2553 02:52 น. - comment id 1156593
บอกได้คำเดียวครับว่า โคตรชอบกลอนบทนี้เลย