" บ้านเก่า "

สุนนท์

อย่าไปเลยนะลูกจะถูกฆ่า
เขาจะเอาวิญญาณ์เจ้ามาป่น
อยู่กับแม่แก่เฒ่าเฝ้าเลี้ยงตน
จะถูกคนมากมายทำร้ายมา
ในเมืองกรุงวุ่นวายมากมายสื่อ
เจ้าจะถือสิ่งใดเมื่อไปหา
ไร้น้ำใจไมตรีมีเมตตา
พร้อมศรัทธามนุษย์ ณ จุดใด
อยู่บ้านเราอย่างเก่าเฝ้าเลี้ยงชีพ
ไม่ต้องรีบขวนขวายความฝันใฝ่
อย่างพอมีพอกินก่อนสิ้นใจ
หวังเจ้าใกล้ตัวแม่ดูแลกัน
คงไม่รอหรอกแม่ความแก่เฒ่า
จะรีบเข้าเมืองกรุงที่ปรุงสรรค์
มีเงินทองมากมายอีกหลายพัน
จะเก็บมันให้แม่แค่รอดู
จะมีบ้านหลังใหญ่ใครก็โห่
จะมีรถคันโก้ขับโชว์หรู
จะมีทองเส้นใหญ่ใส่อวดชู
จะได้อยู่สบายจากสายตา
คืนยิ่งดึกยิ่งโศกใจโยกไหว
เหน็บหนาวในใจนี้ที่มองหา
ในแสงสีหลายหลากจากเวลา
กระซิบมาอย่างเก่าแทบเฉาตาย
ไร้เงินทองที่หวังดั่งใจคิด
ไร้ชีวิตพรั่งพรูสู่ความหมาย
ไร้แววตาสะอื้นคืนทำลาย
เมื่อความฝันแตกกระจายสลายไป
หมดสิ้นลมหายใจจนไม่สู้
พร้อมรับรู้สำนึกรู้สึกไหม?
คิดถึงแม่ทุกทีที่หายใจ
จะกลับไปบ้านเก่าเพื่อเฝ้าดู
ในวันที่ไร้ใครดูใจแม่
ลูกอ่อนแอรันทดน่าอดสู
ไม่ทันได้แทนคุณที่อุ้มชู
แม่ไม่อยู่อย่างเก่าลูกเศร้าแล้ว
อาจสายไปในนี้ที่ไม่กลับ
บ้านเก่ายังรอรับกำซับแว่ว
คำแม่พูดก่อนไปไร้วี่แวว
ลูกซึ้งแล้ววันนี้ที่กลับมา.
..........................