ชีวิต...ขอทาน

ภัคพล

“นั่งนอนงอ    ขอทาน      สงสารยิ่ง
หิวจริงจริง      แต่ไร้เงิน    เกินใจห้าม
ใจนั้นอด        ถึงท้อง       ต้องอดตาม
ถูกประณาม     เขาว่า        ด่าประจาน
                            	
ยามจะนอน     ที่อยู่           หารู้ไม่
ใต้บันได        สะพานลอย  คอยเป็นบ้าน
กินที่นั่น          นอนที่นั่น    ทุกวันวาน
สุดสงสาร        ร่ำไห้          ได้ทุกวัน
เช้าขึ้นมา     ทิพากร       จรจากฟ้า
ถือกะลา       แก้วใบน้อย  คอยขยัน
เดินคลุกคลาน    หาเงินนี้     เลี้ยงชีวัน
กายตะครั่น    ตะคร้อ       ขอทานไป
   
บ้างอยู่ที่          ริมถนน      คนมากหลาย
บ้างล้มกาย      อยู่ริมห้าง     ที่ว่างไว้
ร่ำร้องเพลง      บรรเลงคำ   สำราญใจ
หวังเพื่อได้       เงินตรา      มาก็พอ
แต่ว่าตัว          อยู่ที่ไหน     ใครก็เกลียด
ถูกเบียนเบียด   ชีวี             คนขี้ขอ
ไม่ได้เงิน          ก็ไม่ละ        ที่จะรอ
ทุกข์แท้หนอ      เกิดมา        ค่าของคน
พ้นวันนี้          มีเงินเลี้ยง    เพียงสิบบาท
สุดอนาถ         ซื้ออะไร      ใจสบสน
ทำไงได้           ชีวา           เกิดมาจน
ดิ้นทุรน           ลำเค็ญ      เป็นขอทาน”.