ยอดหญ้าเสียดแทงแข่งผกา ผลิดอกมาเย้ยหยันให้อดสู นึกผยองกระหยิ่มยิ้มเจ้าพธู ว่านี่กูสวยสดกว่าผู้ใด ยิ่งผลิดอกออกโฉมโลมเล้าโลก มิได้โศกเศร้าหมองมองช่อไหน ยามแยกแย้มผลิดอกและออกใบ เจ้านั้นไซร้มิกริ่งเกรงในภัยพาน หอมกรุ่นกลิ่นเกสรชวนนอนฝัน มิรู้วันจาบัลนั้นเพรียกหา หลงระเริงในตัวตนม่านมายา ว่าตัวข้าดอกดวงไม่ร่วงโรย หมู่ภมรชอนไชในร่านรส มีมีหมดสักวันเจ้าหลงใหล ฝูงผีเสื้อเชยชมเลยผ่านไป กี่ทิวาแล้วไซร้ให้ดอมดม เมื่อผลิดอกแล้วนั้นให้ผันผ่าน ไม่เหมือนกาลก่อนเก่าเจ้าเฝ้าหา ยามโรยร่วงห่วงรูปที่ติดตรา ตรึงวิญญาเจ้าไว้ในห้วงกล แม้สายลมเพียงพัดเจ้าปัดปลิว ลอยลิบลิ่วตามกระแสที่แปรผัน ร่วงหล่นแล้วแก้วตาบุปผาพันธุ์ มิมีวันจิรังและยั่งยืน 24/1/03 บ้านผู้นำ
สมภพ แจ่มจันทร์ 5 มิ.ย. 2553 15:26 น. - ID 135145 
2760
2
0
6 มิถุนายน 2553 00:58 น. - comment id 1132895
จำเขามาเม้น.. สังขารเป็นเรื่องยุบหนอ กำเนิดเกิดก่อเป็นเรื่องปวดร้าวววว ชาวดินหรือว่าชาวดาว สิ้นสุดสูเจ้าก็ไอ้ตายครือกัลลลล์
8 มิถุนายน 2553 01:51 น. - comment id 1133668
ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ล้วนเป็นอนิจจัง ไม่มีสิ่งใดคงทนถาวรอยู่ตลอดกาล
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
