ไร้ที่พึ่งพักพิงอิงข้างเสา อาชีพเราเขาเมินให้เดินหนี ริมฟุตบาทลาดเอียงเตียงชั้นดี สำบัติมีที่ถือคือกะลา ลูกหลานมีหนีหน้าคราตกอับ กาลล่วงลับหนีหายไม่กลับมา รับเศษเงินผู้ที่มีเมตตา พอประทังร่างกายไปวันวัน ด้วยโรคภัยรุมเร้าเข้ามาหา กินเพียงยาพาราเวลาไข้ ยามฝนตกแดดออกอย่าบอกใคร ข้างเสาไฟริมทางว่างคอยรอ แต่ไม่เคยย่อท้อต่อชีวิต พรหมลิขิตพาเดินเมินความท้อ จะก้มหน้ารับกรรมที่ทำก่อ แผ่นดินรอฝั่งร่างยามวางวาย
แกงเขียวหวาน 5 มิ.ย. 2553 07:28 น. - ID 135133 
1988
12
0
5 มิถุนายน 2553 07:48 น. - comment id 1132730
หน้าส่วนตัว
น่าสงสาร บ้านแซมนี้ มีที่ว่าง
ให้มาค้าง พักผ่อน ก่อนเดินไหว
ยังมีที่ สำหรับคน หม่นหัวใจ
แบ่งปันให้ พอเกื้อหนุน ยามคุณตรม
พักผ่อนก่อน กายใจ ให้ยังชั่ว
แล้วตั้งตัว กันใหม่ ไยขื่นขม
คนแปลกหน้า ยังห่วงใย ในอารมณ์
ทิ้งความขม ไว้บนทาง ข้างเสาไฟ
แซม
5 มิถุนายน 2553 10:26 น. - comment id 1132737
ข้างเสาไฟต้นเก่าเหงาจังหนอ ได้แต่นั่งเฝ้ารอขอความหวัง ไร้ผู้ใดให้พักพิงยามภินทร์พัง เหลือเพียงหวังสุดท้ายใต้เสาไฟ
5 มิถุนายน 2553 12:10 น. - comment id 1132742
มาชื่นชมผลงานค่ะ
5 มิถุนายน 2553 12:16 น. - comment id 1132744
อ่านแล้ว เห็นใจเขาคนนั้นคับ
5 มิถุนายน 2553 12:44 น. - comment id 1132746
สวัสดีคะ คุณแกงเขียวหวาน ที่นี่...ก็เยอะคะ ส่วนมากจะยืนตาม4แยก บางบางคน "น่าสงสาร" จริงๆคะ แต่บางคน "น่าหมั่นไส้" เขาเล่นยืน "กรึ่ม" ซดเบียร์ไปด้วยขอเงินคนไปด้วย
5 มิถุนายน 2553 13:22 น. - comment id 1132762
อ่านแล้วก็เศร้าใจ ทางกว้างไกลไยหมดหวัง ใครล่ะจะช่วยเติมพลัง ให้ชีพยังต่อไปในโลกา
5 มิถุนายน 2553 19:27 น. - comment id 1132820
ครูอ่านกลอนไม่ถูกต้องหลายจุด ที่ให้ไปนั้น สงสัยไม่ได้อ่านกระมัง วรรคแรกเรียกว่ากลอนสลับ (นับคำสุดท้าย หมายถึงเป็นกลอนส่งในตัวเพื่อให้วรรคสองใน คำที่สามรับด้วย) วรรคสองเรียกว่ากลอนรับ หมายถึงไปรับทั้งอักษร ทำนองเสียงของกลอนส่งมาผสานกัน วรรคสามเรียกว่ากลอนรอง อย่าใช้สระเสียงเอก เสียงโทเด็ดขาดหรือพยายามอย่าให้มีสระบนคำ วรรคสี่เรียกว่ากลอนส่ง ห้ามใช้คำตาย คนจะใช้ ต้องเก่งและรู้จักปรับระดับเสียงเข้าสู่ปกติได้ ดังกลอนที่เขียนไว้คือ สำบัติมีที่ถือคือกะลา ลูกหลานมีหนีหน้าคราตกอับ กาลล่วงลับหนีหายไม่กลับมา รับเศษเงินผู้ที่มีเมตตา พอประทังร่างกายไปวันวัน ด้วยโรคภัยรุมเร้าเข้ามาหา กินเพียงยาพาราเวลาไข้ กะลากับมาออกเสียงต่ำ ควรรับด้วยเสียงจัตวา หากที่ดีที่สุดคือใช้อักษรสูง ด้วยอักษรสูงจะเป็น เสียงจัตวาโดยอัตโนมัติ ระดับเสียงกะลากับ กลับมา อยู่ในระดับเสียงเดียวกันไม่ผิดแต่ ไม่ไพเราะ จำไว้ ส่วนอีกคำคือกลอนส่ง นั้น " วัน " แต่ กลอนรับเป็นไข้ ไม่รับสัมผัสกัน ไปคนละทาง กันเลยผิดอย่างมองเห็นได้ชัด อีกประโยคหนึ่ง พรหมลิขิตพาเดินเมินความท้อ จะก้มหน้ารับกรรมที่ทำก่อ กลอนรับคือ ท้อ ไม่ผิด ใช้สระเสียงโท แต่เวลาคำสุดท้ายวรรคกลอนรอง เสียงสระเอก ผิด ห้ามใช้สระเสียง เอก โท เด็ดขาด คนอ่านจะสับสนกลอนจะขัดกันอย่างมาก การเล่นกลอนควรจะรู้จักอักษรทุกๆอักษรทุกๆ คำ ด้วยแต่ละอักษรและคำมีทำนองอยู่ในตัว เองอยู่แล้ว เพียงแต่นำมาใส่ในทำนองให้ ผสานเสียงลื่นไหลไม่ติดขัดกัน พยายามต่อไป อย่าคิดท้อถอย ครูจะเลียนแบบกลอนเธอให้ดูนะ ไร้ที่พึ่งพักพิงอิงข้างเสา อาชีพเราเขาเมินให้เดินหนี ริมฟุตบาทลาดเอียงเตียงชั้นดี (วรรคนี้สัมผัส ซ้อนสัมผัส คือ สัมผัสสองครั้ง ควรจะให้เป็น สัมผัสเดียว ยกเว้นทำนองบังคับเราเท่านั้นแต่ ไม่ควรบ่อยๆนะ) สมบัติมีที่ถือคือกะลา ลูกหลานมีหนีหน้าคราตกอับ กาลล่วงลับหนีหายไม่กลับหา รับเศษเงินผู้ที่มีเมตตา ประทังพาร่างกายไปวันวัน (กลอนรองลงด้วย สระอา คือตา ต้องรับในวรรคที่สี่คำที่สามด้วย เพราะกลอนรองนั้นมีกลอนส่งอยู่ในตัวด้วย ครูจึงเปลี่ยนแปลงให้ ประทังพา คำตาสัมผัส กับคำพา) ด้วยโรคภัยรุมเร้าเข้ามาหา กินเพียงยาพาราเวลาสั่น (คำวันสัมผัสกับสั่น คำพาราเวลานั้นเป็นคำสระอาหมดไม่จำเป็น ไม่ควรใช้นะเขาเรียกว่ากลอนพาไป) ยามฝนตกแดดออกย่อมบอกมัน (หมายถึงโรคภัยในตัวเรา) เสาไฟนั้นข้างทางพลางคอยรอ แต่ไม่เคยย่อท้อต่อชีวิต พรหมลิขิตพาเดินเมินความท้อ (ท้อใช้สระเสียง โท เรียกว่าตัวช่วยเสียงอักษรสูง) จะก้มหน้ารับกรรมทำเพียงพอ แผ่นดินรอฝั่งร่างยามวางวาย. ครูแก้ไขให้ดูเป็นตัวอย่างไว้ว่าทุกๆบท นั้นต้องให้ผสานกันทั้งทำนองอักษรจึงมีความ หมายรองรับ ไม่ใช่กลอนถูกแต่ไร้ความหมาย ก็ใช้ไม่ได้นะ ครูบอกเพื่อก่อจะได้ระวังใน โอกาสต่อไปด้วย รักศิษย์เราเสมอ
5 มิถุนายน 2553 20:13 น. - comment id 1132824
เป็นไปตามวิถีของยาจก...เนาะ
5 มิถุนายน 2553 20:42 น. - comment id 1132832
ขออธิบายแบบง่ายๆดีกว่าเน๊าะ..ท่านอาจารย์แก้ว ประเสริฐ...คือกลอนแต่ละบทวรรณยุกต์..เป็นสิ่ง สำคัญมาก..ดังนั้นเขาจึงกำหนดให้..คำลงท้ายวรรค สอง..เขาห้ามใช้เสียงสามัญและเสียงตรี..คำลงท้าย วรรคสามและสี่เขาให้ใช้เสียงสามัญ..อนุโลม ใช้เสียงตรีได้..และยังมีอีกมากมายที่จะให้เรา เรียนรู้นะน้องแกงฯ..จำไว้แค่นี้ก็นี้ก็พอนะ
5 มิถุนายน 2553 21:14 น. - comment id 1132861
แวะมาอ่านค่ะ..
5 มิถุนายน 2553 21:15 น. - comment id 1132862
ใครจะรู้ นั่งเล่นคอมอยู่ดีๆ แผ่นดินอาจจะยุบไม่รู้ตัวก็ได้ พรหมลิขิต พรหมลิขิต
5 มิถุนายน 2553 23:10 น. - comment id 1132890
มาเป็นตัวเลือกครับ
5 มิถุนายน 2553 23:11 น. - comment id 1132891
ไม่ได้ลงทะเบียน แต่แอบมาเรียนจะถูกปรับไหมคะ..แซมผู้ยังอ่อนต่อโลกกลอน
6 มิถุนายน 2553 09:25 น. - comment id 1132912
6 มิถุนายน 2553 12:09 น. - comment id 1132958
อ่านแล้วเศร้าจังค่ะ แบมเคยผ่านเมล์เพื่อนๆส่งมาให้เรือง เงินยีสิบบาท อ่านแล้วก็น้ำตาจะไหลเลย
6 มิถุนายน 2553 14:20 น. - comment id 1133004
อ่านแล้วเศร้าจังครับ
6 มิถุนายน 2553 18:25 น. - comment id 1133053
7 มิถุนายน 2553 11:24 น. - comment id 1133173
7 มิถุนายน 2553 12:45 น. - comment id 1133224
เศร้าจังนะคะ
7 มิถุนายน 2553 15:39 น. - comment id 1133315
หวัดดีจร้า....คุงแกงฯ เมื่อวันก่อนที่นครสวรรค์ ก็เจอคุณยายอายุเกือบแปดสิบ... หาบคอน เอาผักที่เก็บมาได้ มาขายเร่ขาย.... เลยเรียกยาย...ช่วยแกซื้อผักยกหาบ.... ทั้งหาบ...ได้ไม่ถึงร้อย.... ได้คุยกับยาย... คุยไป.... น้ำตาจะไหล... ยังมีอีกเยอะมากๆ.... ในประเทศเรา... เน๊อะ... นับถือๆๆ....ในเจตนา.... ที่สื่อ...สู่...สาธารณะ เป็นที่สุด.... ปรบมือให้....
7 มิถุนายน 2553 17:19 น. - comment id 1133396
น่าเศร้าใจ เห็นภาพแบบนี้เยอะเหมือนกัน
7 มิถุนายน 2553 20:47 น. - comment id 1133512
คุณ..cicada คุณ..ไม้หอม คุณ..คนเมืองน้ำ คุณ..วิทย์ ศิริ คุณ..Gemini58 คุณ..ครูกระดาษทราย คุณ..ครูแก้วประเสริฐ คุณ..อรุโณทัย คุณ..White roses คุณ..ยาแก้ปวด คุณ..ไร่ผาสุก กาญจนบุรี คุณ..ป๋อง สหายปุถุชน คุณ..แก้วประภัสสร คุณ..สุริยันต์ จันทราทิตย์ คุณ..กวี ซีม่า คุณ..โคลอน คุณ..เพียงพลิ้ว คุณ..kirati คุณ..เฌอมาลย์ ขอบคุณมากค่ะ ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุขนะคะ..
25 มิถุนายน 2553 10:09 น. - comment id 1141102
ขอบคุณ พี่ประทานมากค่ะ....
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
