รอ...ย่าปาน

ปาลิน

บนถนนทอดยาวก้าวที่กล้า		
กลิ่นดอกหญ้าดวงดินโชยกลิ่นแต้ม		
พริ้วลมโบกโยกสะบัดมาซัดแซม		
อร่ามแรมคืนเดือนหงายรอบรายฟ้า		
		
ปาดน้ำค้างคราชื้นในคืนค่ำ		
ละอองฝนหล่นพรำรายร่ำบ่า		
รองเท้าแตะย่ำสาย  ชายชรา		
นั่นเด็กน้อยตรงหน้าหลานย่าปาน		
		
เจ้าทรุดนั่งตากฝนอยู่รำไร		
มืดแล้วหนอทำไมไม่กลับบ้าน?		
เดี๋ยวโจรซุ่มสุมอยู่กลางสะพาน		
ที่ลงข่าวเมื่อวานมาลักไป		
		
ดวงหน้าอ่อนเยาว์เจ้าหันตอบ		
ยิ้มน้อยๆคอยลอบส่งมาให้		
ว่าลุงจ๋าคุณย่าหนูหายไป		
ทั้งมุมนี้มุมไหนหาไม่เจอ		
		
ระหว่างเดินกลับบ้านหนูพานพบ		
ลูกเต่าหลบซุกตัวทั้งหัวเหอ		
มันอาจถามแสงเดือนถึงเพื่อนเกลอ		
โดยค้างเต่อเรี่ยบนถนนทาง		
		
หนูเอื้อมมือไปจับรับลูกเต่า		
แล้วเขย่าเคาะหลังทั้งไชหาง		
ก็นิ่งงันนอนคู้อยู่รางราง		
มิอยากเอาเยี่ยงอย่างเจ้าเต่ามัน		
		
หนูจึงปล่อยมันไปที่ในสระ		
ทิ้งภาระมาให้เป็นของขวัญ		
มองเจ้าเต่าเผื่อพร่ำคำจำนรรจ์		
จะได้รู้เท่าทันคิดการใด		
		
ก็ได้เห็นมันเหยียดแขนและขา		
เผยดวงหน้าคุดคู้อยู่ไหวไหว		
ตัวเจ้ามีสี่ขาแหวกว่ายไป		
มองจนเจ้าหายไปลับสายตา		
		
"มืดแล้วหนอทำไมไม่กลับบ้าน"		
แล้วลุงเห็นย่าปานไหมเจ้าขา?		
หนูอยากรู้ลุงไปทำอะไรมา		
จึงได้ออกจากชายคามาเหมือนกัน		
		
หรือจะไปชมการแสดงแสงและสี		
บนเวทีที่ยายสายเค้าหมายมั่น		
ดูลิเกเห่ค่ำประจำวัน		
ที่เค้าชอบประชันกันค่อนคืน		
		
ลุงไม่ดูลิเกแล้วหลานเอ๋ย		
แค่คุ้นเคยกับลมในค่อนดื่น		
จึงพาตัวเก้งก้างมาขวางยืน		
ตากน้ำค้างกลางคืนก็เท่านั้น		
		
ไปซะ ลุงจะส่งเจ้ากลับบ้าน		
ป่านนี้ย่าปานอาจรอนั่น		
หากย่าปานกลับช้ามาไม่ทัน		
ลุงขอรับประกันเลี้ยงเจ้าเอง