ช่างแล้งเหมือนใจฉัน

แก้วประเสริฐ

        ช่างแล้งเหมือนใจฉัน
 ท้องทุ่งวาบหวามไหว ล้วนกลิ่นไอประกายแฝง
วูบวับประดับแห่ง    สิ่งร้อนแรงแฝงกายา
 สะท้านสั่นห้วงสถิต  ดุจดั่งปลิดความหรรษา
ดินแยกแตกพสุธา   แม้แต่หญ้ายังเฉาตาย
 ปีนี้ช่างร้อนเหลือ    ปราศจากเชื้อของฝนสาย
เคยหลั่งมาพรั่งกราย กลับสูญหายให้อาดูร
 เหม่อมองท้องฟ้าใส  เมฆาไสวคล้ายสาบสูญ
ลมร้อนยากเกื้อกูน   ยิ่งเพิ่มพูนล้วนลิดไกล
 สะท้อนในห้วงลึก    ตกฝากผลึกเป็นก้อนใส
ผูกมัดห้วงแห่งใจ    เป็นเสลดไว้ไม่อาทร
 นางสู่ฟากฟ้าไศล    แปลงรูปไปเป็นอัปสร
ทิ้งทุ่งหนีห่างจร      คนร้าวรอนเฝ้าพสุธา
 ก่อนเก่าเฝ้าพร่ำร้อง  ยามเสียงก้องของสายฟ้า
เคียงคู่มินำพา       ให้สัญญามิลาไกล
 บัดนี้ท้องทุ่งร้าง      โถนวลนางกลับพลิกไหว
ใจหนอช่างแกว่งไกว  ยามฟ้าไสวไร้เมฆินทร์
 เหลือไว้ให้โดดเดี่ยว  ใจแสนเปลี่ยวหมดทั้งสิ้น
หนุ่มนาร้างดวงจินต์   น้ำตารินแทนฝนพรำ
 สงสารเจ้าทุยเอ๋ย      เจ้ามิเคยบ่นสักคำ
เคียงข้างอย่างระกำ    ถึงชอกช้ำร้องมอมอ
 ช่างแล้งเหมือนใจฉัน   สูญรักนั้นพลันแล้วหนอ
ดินแยกแตกคล้ายกอ   ไผ่เสียดขอร้องระงม
 หรีดหริ่งอิงหาคู่        กังวานกู่ซ้องเสพย์สม
ตัวข้าซิระบม          ช่างขื่นขมนางร้างจร
 ท้องทุ่งดั่งชีวิต         หากคิดปลิดตามอัปสร
พ่อแม่คงร้าวรอน       อุสส่าห์สอนก่อนสิ้นลา
 แม้นแล้งแฝงมาปลิด    อย่าผันจิตที่สร้างหา
ฝากเจ้าอย่าโรยลา      เร่งนำพาแผ่นดินทอง
 ให้เปล่งดั่งทองคำ    พลิกเลิศล้ำครองทั้งผอง
ทนไปจนวสันต์ครอง  สู่เรืองรองแดนอีสาน.
            * แก้วประเสริฐ. *