รัดห้วงบ่วงใจ

แก้วประเสริฐ

           รัดห้วงบ่วงใจ
   อารมณ์ซึ้งแนบซ่านผ่านสรวงเอ๋ย
จันทร์ที่เคยทอแสงแฝงไปไหน
ดาวขอบฟ้าพาลับกลับหายไป
สิ่งสดใสทอทาบยากอาบทรวง
   เคยโรยรินดอมกลิ่นบุบผาชาติ
ช่างประหลาดพฤกษามาลาสรวง
แนวหุบผาสิ้นสลายคลายทั้งปวง
สิ่งโชติช่วงนวลมณีสีพร่างพราย
   จำเนียรแจ้วแว่วกล่อมดนตรีพฤกษ์
เสียงระทึกหมดเสียงเลี่ยงหนีหาย
เฝ้าแต่รอคอยเขาเศร้าเดียวดาย
สะท้านกายฟุ้งซ่านผ่านราตรี
   หรือเขามองว่าเราประหลาดนัก
บ้าบอจักหมดสิ้นประทินฉวี
จนหมองหม่นเสื้อผ้าสร้างราคี
หากนารีเคียงข้างจึงหมางเมิน
   แม้นแต่เพื่อนร่วมชิดสนิทเชื้อ
เขายังเบื่อหลีกเร้นเช่นนกเหิร
มองว่าเราปีกหักยากเหลือเกิน
ที่ก้าวเดินเคียงคู่สู่ชมจันทร์
   โอ้รักห้วงบ่วงใจสลายแล้ว
สิ่งเพริศแพร้วหลีกเร้นเน้นหนีหัน
ปล่อยให้เราเวิ้งว้างสร้างลาวัณย์
จวบตะวันทอแสงแล้งกานดา
   อนิจจาคนบ้าบ่อท่าแล้ว
เสี่ยงเจื่อนแจ้วราตรีที่ฝันหา
พอแสงเดือนดาวคล้อยลอยลับตา
แม่ยุพาปล่อยคว้างร้างคนเดียว
   เคยเสกสรรวาทีวลีไพเราะ
แสนเสนาะฝังใจมิได้เฉลียว
เขาว่าบอผสมบ้าร้างลาเชียว
ป่วนให้เปลี่ยวมองแลชะแง้คอย
   ทั้งโคลงกาพย์กานท์กลอนสะท้อนห้วง
กลับต้องร่วงดับไปคล้ายเศษฝอย
ฉีกละเอียดปนขว้างส่งสร้างรอย
ต้องละห้อยก้มหน้าฝ่าเดินดง
    รักที่คงฝากไว้แกล้งใช้สอย
หวานหยดย้อยสมหวังดังประสงค์
หลอกแต่ตัวไม่ว่าข้าจำนง
ใยขีดวงสร้างกรอบลอบร้างลา
   แม้แต่เดือนดวงดาวเคยพราวสว่าง
ยังมาสร้างหัวใจให้กังขา
ล้วนหนีหายไกลลับมิจับตา
สู้อุตส่าห์เฝ้ามองเพื่อครองใจ
   หมดรักแล้วไม่ว่าชวนมาปลิ้น
น้ำค้างรินชโลมไว้ให้สดใส
นี่แหละหนอเราบ้าเขาลาไกล
สิ้นเยื้อใยเคว้งคว้างกลางป่าดง
   จะอาศัยเดือนดาวภิรมย์จิต
ให้ชีวิตแปรเปลี่ยนกับเวียนผง
เป็นธุลีเคว้งคว้างกลางไพรพง
สิ้นอนงค์หมดดาวยากเฝ้าเดือน.
       *  แก้วประเสริฐ.  *