เดือนลับดับดาว.

แก้วประเสริฐ

     เดือนลับดับดาว
   ขอลาแล้วแก้วตานิจจาเอ๋ย
สิ่งที่เคยส่องพราวสกาวแสง
สิ้นแล้วหรือความหลังที่ยังแรง
ล่วงแอบแฝงหวานซึ้งที่ตรึงใจ
   ประดับถ้อยผ่านขึงสุดคนึงจิต
ห้วงสิงสถิตลิดรอนสะท้อนไสว
พลันมืดสนิทละอองอันยองใย
หวามวิไลผ่านลับยากจับปอง
   หมดสิ้นแล้วซ่านซึ้งที่ตรึงไว้
ผ่านร้างไกลที่เคล้ายากเฝ้าสนอง
สะท้อนห้วงประเทืองเคยเมลืองรอง
สู่หม่นหมองสิ่งหวานเคล้าผ่านกาย
   เหลือความหวามนิมิตที่ติดฝัน
เคยเสกสรรทอเงาเพื่อเร้าสนอง
ป่วนห้วงซึมฝากไว้แทรกใยยอง
ความใสผ่องศูนย์สิ้นยากจินตนา
   เย้ายวนยองน่ารักซ่านหักแล้ว
เสียงเจื่อนแจ้วฝากไว้เคยใฝ่หา
ท้องฟ้าหมองต้องดาวที่เฝ้ามา
สิ้นวาสนาอกเอ๋ยยากเผยตรม
   ยามเดือนไร้ดาวหมองยากผ่องใส
วาบหวานใจลาลับยากขับขม
ที่ฝังลึกซ่อนเร้นสุดเน้นปม
ซ่านระทมจบสิ้นผ่านจินต์คอย
   ด้วยหลงเขามิตรองจึงหมองเศร้า
โอ้ปวดร้าวหัวใจเป็นใยฝอย
แยกเป็นชิ้นละลายยากให้คอย
จนเหลือน้อยสะอื้นต้องฝืนลา
   ดุจดั่งเดือนและดาวยามพราวแสง
เดือนลับแห่งดับดาวยากเฝ้าหา
ขอสิ้นสุดรักแล้วต้องแผ่วลา
หยาดน้ำตาล่วงจับประดับทรวง.
   ***   แก้วประเสริฐ.   ***