เพียงเพราะใจในวันนี้อ่อนไหว เผลอลืมไปไม่มีเธอเหมือนวันก่อน เก็บความรักความรู้สึกที่เก็บซ่อน ยังอาวรณ์รักเรา...เฝ้าคำนึง แม้นเธอลาจากกัน ฉันยังหวัง รักจีรัง กลับคืนย้อนวันเก่า ขอเพียงใจมั่นคงดั่งขุนเขา คงบรรเทาความเจ็บบ้างในบางครา เจ็บปวดร้าวแสนสาหัสหัวใจ เธอผลักใสสิ้นเยื่อใยครั้งก่อนหลัง แทบทรุดลงตรงหน้าเมื่อรักพัง เกินยับยั้งให้อยู่สู้ประคอง แม้วันนี้ไม่มีเธอเดินเคียงข้าง ให้อ้างว้างเหว่ว้าค่าไม่เห็น เหลือชีวิตหนึ่งชีวิตฉันคิดเป็น เธอไม่เห็นค่ามันฉันไม่แคร์ ฉันจะอยู่เพื่อวันข้างหน้า ไม่หันหลังกลับมาตอกและย้ำ ว่าหัวใจดวงหนึ่งแสนเจ็บช้ำ เพราะน้ำคำคนเคยรัก...บอกลา ไม่คิดขออ้อนวอนให้เธอหวน รู้ไม่ควรแอบหวังให้หวั่นไหว จะเข้มแข็งต่อสู้กับหัวใจ คงลืมเธอนั้นได้ในสักวัน วันเวลาไม่อาจย้อนกลับมาแก้ไข จะยืนหยัดต่อสู้ด้วยกำลังใจ จะเห็นค่าของความเป็นไป จะไม่ท้อแท้ใจ...ฉันสัญญา 17 พฤศจิกายน 2552
18 พฤศจิกายน 2552 10:47 น. - comment id 1044067
To วงศ์ตะวัน กำลังใจค่ะ คนเราทุกคนต้องมีกำลังใจให้กับตัวเอง แม้ไม่ได้จากคนอื่น เราก็ต้องมอบให้กับตัวเราเอง ขอบคุณที่แวะเข้ามานะค่ะ
18 พฤศจิกายน 2552 10:50 น. - comment id 1044069
To สุริยันต์ จันทราทิตย์ ความทรงจำดีๆ ก็คงยังเก็บเอาไว้ในความรู้สึก คงไม่มีวันลืมเลือนหรอกค่ะ แต่จะเลือกจำแต่สิ่งที่ดีๆ เท่านั้นค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกลอนนะค่ะ
18 พฤศจิกายน 2552 11:22 น. - comment id 1044081
มาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ จะได้ไม่เหงา
18 พฤศจิกายน 2552 13:33 น. - comment id 1044131
To ยายแม่มด ขอบคุณค่ะ กำลังนั่งเหงาอยู่ มีเพื่อนนั่งด้วยคนจะได้ไม่เหงาค่ะ
18 พฤศจิกายน 2552 00:34 น. - comment id 1044304
ถึงวันนี้จะไม่มีเธออยู่เคียงข้าง แต่ความทรงจำสีจาง ๆ ก็ยังคงหล่อเลี้ยงจิตใจ เป็นกำลังใจให้ครับ
17 พฤศจิกายน 2552 22:20 น. - comment id 1044702
ใช่ค่ะ วันเวลาไม่อาจย้อนกลับมาเพื่อแก้ไข และสิ่งที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้ คือกำลังใจค่ะ