เวี่ยแว่ว แผ่วแดนไกล

วาวเดือน

การเวกแว่ว แผ่วสำเนียง เสียงขับขาน
ในวิมาน สถานฟ้า ปักษาสรวง 
เสียงไพเราะ เสนาะซึ้ง ตราตรึงทรวง
แสนโชติช่วง เหมือนลวงโศต เขาโจษจัน
สำเนียงแว่ว เจื้อยแจ้วดัง ฟังระรื่น 
ฟ้าก็ตื่น ดูชื่นฉ่ำ ลำนำขัน
หาเจ้าของ แห่งเสียงแว่ว ในแววจันทร์
ที่ขานขัน ก็พลันหาย มลายไป
ไม่เห็นตัว ดูมัวหม่น บนท้องฟ้า
เหนือเมฆา ถลาร่อน ว่อนไปไหน
หรือว่าเสียง เป็นเพียงแว่ว แผ่วแสนไกล
สุราลัย ในความฝัน หรือฉันใด
เหมือนเสียงเรียก เพรียกรัก สมัครมั่น
มันเฟือนฟั่น ลั่นในหู ดูหวั่นไหว
เสียงผะแผ่ว แว่วหาย พายพัดไป
ฟังรำไร คล้ายไกลลิบ กระซิบมา
เมื่อเงี่ยฟัง ก็วังเวง ดังเพลงเศร้า
คล้ายเรียกเรา แต่เบาบาง กลางเวหา
มันลางเลือน เหมือนห่างหาย กำจายมา
เมื่อมองหา กลับซาเสียง เป็นเพียงลม
เสียงการเวก ก็เฉกกัน ฉะนั้นหนอ
ดุจเสียงคลอ พะนอรัก มักขื่นขม
คล้ายได้ยิน แต่ภิณท์พัง นั่งตรอมตรม
เป็นเพียงลม ห่มไอเหงา เคล้าน้ำตา
เหตุไฉน ใยโศตลวง ดวงถวิล
ดุจเศษดิน ที่สิ้นหวัง ดังที่หา
เหมือนหนึ่งเรา หลงเงาเสียง เยี่ยงพสุธา
คอยวาจา แต่หาไม่ ในแดนดิน