คนร่วมทาง

แก้วประภัสสร

เกิดพายุฟ้าฝนหล่นลงหนัก
พัดที่พักทำกินต้องสิ้นสูญ
เหลือแต่ซากสิ่งของมองอาดูร
เคยพอกพูนกลับหายมลายพลัน
ข่าวถึงหูสามชายหมายอยากช่วย
เพื่ออำนวยลำเลียงเสบียงนั้น
จึงชวนเพื่อนเช่าเรือเพื่อไปกัน
แต่หุนหันรีบร้อนก่อนตรึกตรอง
ครั้นนั่งลงส่งไม้จับไว้แน่น
หวังเรือแล่นคัดท้ายพายสนอง
หนุ่มคนแรกเอ่ยถ้อยคอยประคอง
จับตามองล่องน้ำบอกจ้ำไป
เรือกลับหมุนเคว้งไปเหมือนไร้ทิศ
ต่างลืมคิดนี่เราเขลาไฉน
เพราะพายเรือไม่เป็นเช่นตั้งใจ
มองหาใครไม่เห็นเป็นย่างกราย
ด้วยความเหนื่อยอ่อนล้าพาขึ้งโกรธ
ต่างก็โทษไปมาว่าเสียหาย
เสียงดังลั่นสนั่นเดือดเลือดอกชาย+
คนคัดท้ายขาดสติผลิดุดัน
จึงเจาะเรือเพื่อว่าชนะเพื่อน
จนลืมเลือนสิ้นคิดจิตหุนหัน
สุดท้ายเรือค่อยล่มจมน้ำพลัน
แต่เขานั้นรอดตายเพราะว่ายเป็น
ยังไม่ทันข้ามฟากต้องจากเพื่อน
ใจแปดเปื้อนเลือนสติอย่างที่เห็น
หากหันหน้าคุยกันพลันใจเย็น
คงได้เห็นขึ้นฝั่งทั้งสามคน
เขาว่ายน้ำถึงฝั่งยังจุดหมาย
แต่เพื่อนตายฉุกคิดจิตสับสน
นึกถึงบาปที่ผลักเพื่อนรักตน
ใจวกวนระคนเศร้าเฝ้ารำพึง
ขึ้นฝั่งได้ไร้เพื่อนเหมือนโดดเดี่ยว
กระแสเชี่ยวใครช่วยด้วยคิดถึง
แม้ภาระเสร็จสิ้นจินต์คำนึง
เท่ากับตรึงตราบาปทาบที่ใจ
จึงหวังเพียงเขียนไว้ให้ได้คิด
จะสัมฤทธิผลงานด้วยการไหน
ต้องมีเพื่อนร่วมสร้างทางร่วมใจ
จึงจะได้ขึ้นชื่อคือคนดี
แก้วประภัสสร
19/08/09