อนาคตเป็นไงยังไม่รู้ อยากจะดูความหวังยังไม่เห็น ตั้งใจทำในสิ่งที่อยากเป็น สักวันหนึ่งคงได้เห็นในสิ่งที่อยากเป็นและยากทำ นั่นหน่ะ ! ความคิดตอนเด็กๆ ใจใหญ่ตัวเล็กๆ แค่ขำๆ ขีดๆ เขียนๆ สนุกสนานเป็นประจำ สอบผ่านได้ตามเวรตามกรรมก็สุขใจ ชีวิตเติบโตมา จากบ้านป่า อยู่ชนบทล้อมสายตา ด้วยหมู่ไม้ มาร่ำเรียนเพียรความรู้ในเมืองไกล เพื่อศึกษาตำราใหม่ให้แตกฉาน คุณครูชอบให้การบ้าน เลิกเรียนหนูต้องทำงานเสริฟอาหาร กว่าจะปิดร้านก็เที่ยงคืน ช่างยาวนาน มันเหน็ดเหนื่อยหมดแรงต้าน การบ้านครู ตื่นเช้าเกือบสายต้องรีบเร่ง การบ้านไม่เสร็จช่างเซ็ง นั่งอดสู เพื่อนคอยช่วย ลอกอย่างเร็ว..กรุ๊กกรู เสร็จแล้ว นั่งยิ้มสู้ ครูไม่ตี หนูก็เบื่อชีวิตแบบขัดสน อดกลั้นฝืนทนไม่อาจหนี ครั้นทำงานโดนด่าว่าไม่เหลือดี ต้องอดทนเพราะพ่อไม่มี ให้ขอตังค์ ทุกคืนที่ใจห่อเหี่ยว รูปถ่ายพ่อเพียงสิ่งเดียว ช่วยได้ สะอื้นไห้บนเสื่อผืนหมอนใบ คิดถึงพ่อที่ลาลับไป ไม่กลับมา..
Ladybayjai
Ladybayjai 22 มิ.ย. 2552 14:17 น. - ID 126985 
1650
0
0
22 มิถุนายน 2552 16:04 น. - comment id 1003686
ถ้าชีวิตเป็นจริงก็น่าสงสารอยู่นะครับ แค่เรียนก็ปวดหัวแย่แล้ว ยิ่งไม่ได้พักผ่อนอีก คงยากจะเรียนให้ไกลๆ ได้ ถ้าเป็นหัวดีจริงๆ อาจประคับประคองให้ไกลๆ อาจถึงระดับ ป.ตรี แต่ทว่า คงยากสักหน่อย ชีวิตผมเองก็ลำบาก แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ผมอยากติติง คนเป็นพ่อในกลอนที่ว่า ไม่มีเงินส่งลุกเรียน แต่ลุกต้องหาเงินเองจนเที่ยงคืน ถ้าไม่ขายตัว ผมก็ว่าเด็กคนนี้ น่ายกย่องมากครับ
22 มิถุนายน 2552 16:52 น. - comment id 1003726
ขอบคุณสำหรับเพื่อนๆที่มาคอมเมนต์ให้น่ะค่ะ เนื้อหาในกลอนบทนี้เป็นเรื่องจริงของฉันเอง สมัยเด็กๆ ดิฉันอยุมัธยม พ่อของดิฉันเสียด้วยโรคมะเร็งเพราะทำงานไม่ยอมพักผ่อน ฉันก็ไม่รู้จะเรียนต่อดีมั้ยเพราะค่าเล่าเรียนก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนตัดสินใจทำงานไปด้วย อยู่อย่างลำบากและผ่านพ้นโชคชะตากรรมตอนนั้นมาได้ด้วยดี จนปัจจุบันเรียนจบมหาวิทยาลัย และทำงานในบริษัทที่มั่นคง ผ่านเวลาอันเลวร้ายเหล่านั้นมา 7 ปีแล้ว เพราะคิดถึงพ่อจึงแต่งกลอนบทนี้ขึ้นมาซึ่งเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของฉั..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
