*** โศกเอ๋ยโศก ***

แก้วประเสริฐ

     ***   โศกเอ๋ยโศก   ***
   ระบัดใบกิ่งโศกที่โยกไหว
วูบดวงหทัยรำพึงสู่ตรึงฉนวน
อกสะท้านความคิดให้จิตชวน
โอ้ปั่นป่วนยิ่งนักประจักษ์กาย
   สิ่งล้วนเวียนผันจิตมาคิดย้อน
ยากวิงวอนคืนเก่าแปรเฝ้าขยาย
ล้วนนำพาหวานฉ่ำยากล้ำกราย
สูญเสียดายความหวังเวิ้งว้างใจ
   ดั่งใบโศกลอยพลิ้วละลิ่วฉงน
ปลิวพรากต้นแลลับยากนับไสว
ปราศโรยล่วงระยับประดับไพร
น้ำค้างไหวหยาดสล้างสู่กลางขจี
   สุริยันจันทราผ่านมาสนอง
แสนเรืองรองอำไพเลิศในฉวี
ฝนละอองวาวส่องดังต้องมณี
แววเปรมปรีดิ์เจิดจ้าที่ฟ้าพรม
   บัดนี้หนอแปรเปลี่ยนมาเวียนผัน
มากเหหันสรรค์ร้างมาสร้างสม
เคยเขียวชอุ่มลุ่มลึกงามตรึกชม
สิ้นอภิรมย์กลายลับยากกลับคืน
   ใบหลุดล่วงลอยลับคอยนับโศก
ความวิปโยคเหมือนเรามาเฝ้าฝืน
แต่มิอาจพลิกฝันเปลี่ยนวันคืน
ทรวงสะอื้นมองใบที่ไกลลับ
   ความผันผวนยิ่งมองละอองเศร้า
โลดแล่นเร้าอารมณ์ห้วงตรมขับ
ภิรมย์เคยหวานล้ำกรายย้ำพับ
มิอาจนับต่อกาลเคยสราญฤดี
   บัดนี้หนอกายเราแสนเฝ้าหมอง
งามเคยก้องทั่วแคว้นแม้นสักขี
เคยเลิศล้ำงามสง่ามาเปลี่ยนทวี
ดุจใบที่พรากต้นหมองหม่นใจ.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***