โอ้........สววร์ช่างไร้ตา

อีกาไร้รัก

...ท้องฟ้านั้นดูมืดสลัว
ดูน่ากลัวดุจปีศาจร้าย
ดูทมึนและอันตราย
น่าพรีงพรายดูครั่มคร้าน ไร้แสงเงา
...แต่ตัวฉันต้องผันผ่าน
เพราะมีความต้องรีบไปแจ้งไข
และเป็นห่วงคนห่างไกล
ว่าเป็นไงสุขสบายดีหรือเปล่า
...อันฉันจะเป้นไงฉันไม่สน
กลัวแต่คนที่ฉันรัก
จะได้อันตราย หรืออย่างไร
ว่าดวงใจของฉัน ยังอยู่ดี
...จิตใจนั้นไปเร็วปานสายฟ้า
แต่ดวงตาใกล้จะปิดมองไม่เห้น
มันช่างเป็นความลำบากและลำเค็ญ
ว่าเมื่อไหร่จะถึงจุดหมาย ซักเสียที
...สายฟ้าฟาดกลาง ถนน
บวกกับฝนอันหล่อลื่น
ทำให้ตัวฉันต้องล้มครืน
แต่ต้องฝืนพยุงกาย สะบักสะบอม
...มองไปที่รถ ไฟลุกท่วม
ดูสว่างบวมป่องไปเสียหมด
แต่ตัวฉันต้องอดใจทนไปต่อ
เพื่อคนที่รอ คอยรับความห่วงใย
...ค่อยๆก้าวเดินที่ละก้าว
แต่ละก้าวช่างอึดอัดนัก
ทำไมถึงหนักร่างกายนัก
แต่ละหลักกิโลช่างห่างไกล
...มือค่อยๆล้วงไปทั่วร่าง
เห็นเลือดรางเต็มไปหมด
ค่อยๆเอื้อมแต่ไปที่อก
โอ้!!........ช่างปวดร้าวไปทั้งกาย
...นี่ฉันกำลังจะตายไปหรือนี้
แล้วแต่จากนี้จะเป้นเช่นไร
ภรรยาและลูกรักที่อยู่ห่างไกล
จะอยู่อย่างไงต่อจากนี้
...เหลือบขึ้นไปบนท้องฟ้า
ถามขึ้นว่า ฉันทำผิดอาไรหรือ
อยู่ๆก็ลงทัณฑ์เช่นนี้ครือ......???
โอ้สวรรค์ ช่างไร้ตา....................ลาก่อน.............................................
............................................................by อีกา