** พร่ำยากจะเพ้อ **

แก้วประเสริฐ

         **  พร่ำยากจะเพ้อ  **
     สิ่งวกเวียนผันแปรกระแสสินธุ์
ดั่งดวงจินต์เคยพร่ำย้ำเพียรหา
ดุจน้ำสาดฟองฝอยล่องลอยมา
ปวงบุบผาเหี่ยวแห้งแฝงจินต์เงา
     วาสนามิอาจกล่าวตามเล่าขาน
ดุจตำนานเฝ้าเขียนเปลี่ยนโฉดเขลา
ล้วนสล้างเบ่งบานซ่านมึนเมา
กาลอับเฉาสังขารผ่านทางเดิน
     สิ้นเวลาหมุนเวียนเนียนความคิด
พลันสะกิดเบื้องหลังฝังสุดเขิน
โอ้นี้หนอชีวิตคิดเพลิดเพลิน
แต่มากเกินกว่าหวังฝังหนทาง
     สิ่งว้าเหว่แทรกซึมทุกส่วนร่าง
บุบผาวางยวนล่อเคล้าคลอหมาง
แม้นจิตใจหนุ่มฉกรรจ์พลันต้องวาง
กลิ่นหอมสร้างมธุรสหมดจดสราญ
     เพียงแต่ยลกลไกในโลกกว้าง
แสนอ้างว้างความคิดจิตไพศาล
ท่องเที่ยวไปมุ่งหวังพลังเบิกบาน
ตามเหตุกาลเริงรมย์ภิรมย์เชย
     มวลวิไลเกินกว่าพาพร่ำเพ้อ
หลงละเมอย้อนหลังฝังสิ่งเฉลย
แต่ไร้ค่าเปรียบปานผ่านสิ่งเคย
เคล้าคลอเลยมาพร่ำย้ำยามยล
     แม้แต่คนเคยบอกหลอกว่ารัก
ยามมองมักเมินเฉยเผยสับสน
อัปลักษณ์รูปร่างขวางนฤมล
กลับหนีพ้นแม้คำยากจำนรรจ์
     อดีตกาลผ่านล้ำล้วนคำเก้อ
สิ่งที่เพ้อฝากลงตรงแปรผัน
เหลือแต่พร่ำย้ำยอกตอกชีวัน
ยากจะหันคืนกลับประทับใจ.
 ***   แก้วประเสริฐ.   ***