รำพันสวรรค์กำสรวล

โอษฐ์พ้องจินต์

     จะขอตายหมายพบประสบพักตร์	
แม่นงลักษณ์บนสวรรค์ให้หรรษา
ปรนนิบัติพัดวีศรีสุดา	
ไม่ให้ต้องโศกาด้วยอาลัย
ถึงก่อนเก่าเราทำกรรมแค่นี้
พบอีกทีชาติหน้าได้อาศัย
ร่วมอยู่เพียงเคียงเขนยเชยดวงใจ
ขออย่าให้พลัดพรากต้องจากกัน
แม้นแม่ไปหนใดขอไปด้วย	
เป็นเพื่อนม้วยมรณาจนอาสัญ
หากแม้นหมายดาราทิพาจันทร์
จะเก็บมันมาร้อยเป็นสร้อยคอ
	
เก็บหัวใจเป็นบุปผาผกามาศ	
หอมสะอาดทัดหูโฉมตรูหนอ
เก็บดวงเนตรแนบร่างข้างกายพอ
จะได้คลอดูเจ้าทุกเช้าเย็น
เก็บหัตถ์ไว้ได้รองละอองบาท	
แม้นจะยาตรหนได้ไร้ทุกข์เข็ญ
เก็บตัวฉันนั้นเป็นเสื้อเผื่อจำเป็น
ได้คุ้มครองเนื้อเย็นเช่นเกราะกาย
เคยอยู่ใกล้ได้กลิ่นประทิ่นเครื่อง	
ลองชำเลืองกลับไม่เห็นเป็นใจหาย
เคยเคียงคอล้อเล่นเป็นสบาย
มามลายลับโลกให้โศกทรวง
เคยได้ยินมธุรสจากโอษฐ์ร่ำ	
ยังชื่นฉ่ำหนึ่งชลจากบนสรวง
เคยเห็นภาพเก่าเก่าเราทั้งปวง
อยากจะทวงเทพไท้ให้คืนมา
สรรพสิ่งใดใดที่ในภพ	
ไม่อาจลบล้างจิตที่คิดหา
มิขอรักเธอเทียบเปรียบชีวา	
เพราะวิญญาณ์นี้คือเธอเสมอไป ฯ
แด่ญาติผู้จากไป ด้วยหัวใจที่ยังคงรักและระลึกถึง