ทนแดดร้อนกร่อนผิวใต้เพิงไม้ พ่อเฒ่าฝันฝักใฝ่ถึงวันก่อน เคยอาบฝนทนแดดที่แผดร้อน เคยเหนื่อยอ่อนเลี้ยงลูกเลี้ยงกายา ถึงวันนี้แรงมีก็เหือดหาย คงเดียวดายฝันถึงถิ่นถวิลหา อยู่กับเพิงพักร้างข้างทุ่งนา ดั่งคนจรไร้ราคาค่าไม่มี นั่งรอคนเห็นใจใครเห็นบ้าง ลูกเหินห่างญาติมิตรก็แหนงหนี นั่งรอลมสุดท้ายของชีวี ด้วยวิถีแห่งชีพของคนจน นั่งรอกาลสุดท้ายของชีวิต รอไอร้อนปลิดชีพที่หมองหม่น รอหมดทุกข์หมดร้อนหมดกังวล หลุดละพ้นทรมานที่ผ่านมา