** เหมันต์ที่ฉันเศร้า **

แก้วประเสริฐ

          **  เหมันต์ที่ฉันเศร้า  **
     ยะเยือกเย็นซาบซ่านผ่านห้วงรัก
สิ่งเคยสลักย่างฤดูอยู่ความหมอง
แม้นเดือนเพ็ญเด่นล้ำยามเรืองรอง
หวานเคยก้องฝากอิงจริงแกว่งไกว
     ประดุจเพชรเกร็ดแก้วแพรวสล้าง
ผ่านเวิ้งว้างผันแปรแม้นสว่างใส
สายลมหนาวภายนอกช้ำชอกใน
ล้วนมอบให้สลายลับกลับเหมันต์
     เธอเปรียบเสมือนนางฟ้าพาฝันซึ้ง
แสนรำพึงความคิดจิตห้วงฝัน
ดุจนางแก้วแพร้วพิศติตรำพัน
สุนทรียะนั้นอบอุ่นละมุนเรา
     เย็นยะเยือกละมุนละไมไกลแล้ว
สิ่งเพริศแพร้วหายวับนับอับเฉา
ผ่านสายลมคราวตลึงตรึงอกเรา
ล้วนปนเศร้าเคล้าคลอพนอหทัย
     สิ่งความหวังพินาศปราศเสียสิ้น
ห้วงดวงจินต์ย่อยยับนับหม่นใส
ใยเยาะเย้ยเคียงข้างสร้างผ่านไป
ทำลายใจฉันเศร้าปองครองอาดูร
     ย่างเหมันต์ผันผวนล้วนป่วนแล้ว
นางฟ้าแพรวเพริศพริ้งอิงดับสูญ
ปล่อยโดดเดี่ยวเดียวดายไร้เกื้อกูล
หวานเพิ่มพูนหนุนเทวษแค่เศษดิน
     รักลวงเล่นประกายให้หมองศรี
สิ่งเปรมปรีดิ์หนีพรากจากเสียสิ้น
ความหมองเศร้าเฝ้ามัดจัดดวงจินต์
ปราศสิ่งถวิลเช่นก่อนย้อนชมจันทร์
     เหมันต์นี้ฉันเศร้าปราศเคล้าหวัง
ลบล้างพลังบรรเจิดเคยเฉิดฉันท์
เหม่อมองดาววิเมลืองเรืองอำพัน
แสนโศกศัลย์นางฟ้าคว้าทำลาย.
    ***   แก้วประเสริฐ.   ***