อะ-ภิ-โค-ตะ-ระ-มะ-หา-เศษ-ฐี ข้าเคยถูกคนเขาหมิ่น ไร้สิ้นจิตคนสงสาร ที่จนเหมือนคนขอทาน จึ่งพาลคิดแค้นเกลียดชัง ความเกลียดฝังลึกกระดูก เจ็บผูกพันจิตคิดหวัง เพราะจนข้นแค้นน่าชัง จึ่งพาลคิดหวังมั่งมี ร่ำรวยขึ้นมาเมื่อไร จะได้มีเกียรติมีศรี ฟาดหัวไอ้คนอวดดี ว่านี่แหละเงินของกู จึ่งเริ่มกรุยทางถางถาก ถือสากปากศีลกินหรู ทุกทางดีชั่วตัวกู ต้องอยู่เหนือคนทั่วไป พอรวยยังมีรวยกว่า เหนือฟ้ามีฟ้าไฉน เหนือฟ้ามีฟ้าขึ้นไป ต้องสูงสุดในแผ่นดิน ต้องล้มกฎเกณฑ์ขึ้นเด่น ต้องเล่นการเมืองเป็นศิลป์ สร้างภาพเพื่อแอบแฝงกิน ติดสินบนคนรอบกาย มินานข้ารวยล้นฟ้า ใต้หล้าข้าปองสิ่งหมาย เพียงแค่พลิกฝ่ามือก็คลาย ง่ายดายได้มาครอบครอง ไม่มีสินค้าสักอย่าง ข้ายังร่ำรวยฉลอง ฉลาดแกมกลคนมอง ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ ประหลาดก็ตรงที่ข้า เงินตราล้นฟ้าไฉน ไม่อาจอยู่ได้เมืองไทย ต้องกลายเป็นแค่คนจร
KIRATI 11 พ.ย. 2551 14:25 น. - ID 120352 
1529
1
0
11 พฤศจิกายน 2551 16:11 น. - comment id 912750
เลิศครับ!!! กำลังชอบประเด็นนี้อยู่พอดี คนเร่ร่อนที่ร่ำรวย แปลกดีนะหาเรื่องใส่ตัวจนไม่ได้อยู่ที่บ้านตัวเอง
11 พฤศจิกายน 2551 18:34 น. - comment id 912795
สมัยนี้ กรรมHigh Tech ยังไงกรรมตามทัน ไม่ต้องรอชาติหน้า ขอให้สำนึกให้ทันชาตินี้ อย่าให้ถึงชาติหน้าค่อยนึกออก แวะมาแจมด้วยคน
12 พฤศจิกายน 2551 05:39 น. - comment id 912945
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
