ไม่รักไม่ว่า

สำเภาทอง

เวลาที่ใครคนหนึ่งเดินทางผ่านเข้ามาในชีวิต
จะด้วยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก้อตาม
คนที่ขาดความรักหรือกำลังอยู่ในภาวะเหว่ว้า
ย่อมรู้สึกรู้สาไปกับใครคนนั้นมากกว่าปรกติ
ถามว่าผิดไหมที่จะรู้สึก
คำตอบคือไม่ผิด
เพราะหัวใจที่ขาดน้ำหล่อเลี้ยง
หากจะกระชุ่มกระชวยเพราะได้รู้สึกกับใคร
คงดีเสียกว่าบังคับใจตัวเอง
ไม่ให้ไปตกหลุมพรางของความรัก
ซึ่งมันโหดร้ายกับตัวเองมากเกินไปไม่ใช่น้อย
แต่ถ้าใครคนนั้นเดินทางผ่านเข้ามา
เพื่อหยิบยื่นความหวังเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ 
ที่ไม่ได้มีอะไรเกินกว่าคนรู้จักกันคนหนึ่ง
แต่มันเป็นความหวังที่สร้างให้เราคิดเกินเลย
คิดมากคิด คิดไปไกล หวั่นไหว
และรู้สึกอยากผูกพันอยู่ตลอดเวลา
หากสิ่งที่เขาแสดงออกกับเรานั้น
กำลังสร้างคำถามให้เราต้องฟุ้งซ่านว่า
แท้จริงเขาคิดยังไง  เขาคิดเหมือนที่เราคิดหรือเปล่า
มันเจ็บยิ่งกว่าการบอกกันตรง ๆ
ว่าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยเสียอีก
ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลย
ไม่ได้อยากรัก ไม่ได้รู้สึกอยากผูกพัน
การแสดงออกเพียงเพื่อสร้างความหวัง
มันกำลังบั่นทอนพลังกายพลังใจของเราให้เหลือน้อยลง
ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหวั่นไหว
ยิ่ ง
                อ ยู่
                      ไ ก ล ................................... ยิ่ ง คิ ด ถึ ง
หากเขาเลิกให้ความหวัง
และหยุดแสดงออกแบบมากกว่าคนรู้จักกันได้
คงดีไม่น้อยสำหรับหัวใจดวงบอบบางดวงนี้ของเรา
เพราะ
"ความรักไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
           และหัวใจคน
   ก็ไม่ใช่ของเล่นของใคร"
เชื่อแน่ว่าใจของเราก็พร้อมเสมอที่จะกลับตัวกลับใจได้ทัน
กลับมารู้สึกกับเขาแบบธรรมดาสามัญ
กลับมาเป็นคนเดิมที่ยังต้องใช้ชีวิตคนเดียวลำพังต่อไป
และกลับมาเป็นคนที่ไม่ต้องอ่อนแออ่อนไหวอย่างที่กำลังเป็น(/b)