อำ..ข้ามปี

แก้วประภัสสร

สวัสดีครับยินดีที่รู้จัก
เข้ามาทักด้วยไมตรีพี่น้องรุ่น
น้ำเสียงใสวาจาอ่อนละมุน
เหมือนคนคุ้นมานานวานนำพา
   สวัสดีค่ะคุณพี่ที่น่ารัก
   ขอน้องพักหายเหนื่อยก่อนเถิดหนา
   พักสักครู่หายแล้วค่อยขอลา
    คงไม่ว่ากันนะพี่คนดี
  ตามสบายครับตามสบายไม่ต้องห่วง
อย่าเกรงใจไม่ลวงพักตรงนี้
อยู่ซุ้มไหนพี่น้องร่วมฤดี
เพราะเรามีเหมือนกันนั้นยินดี
 ฉันยิ้มกลับไปให้ไมตรีจิต
นี่เรานั่งผิดซุ้ม เขาหรือนี่
ซุ้มนี้ชื่อเหมือนกันทำไงดี
นั่งต่อสิ มีใครว่าอย่าอาวรณ์
ทุกวันฉันและเพื่อนไปเยือนซุ้ม 
เดินดุ่มดุ่มไปทักและพักผ่อน
เป็นศาลาหลบครูยามง่วงนอน
เลยไม่จรซุ้มไหนไปทั้งวัน
วันหนึ่งรุ่นพี่นำจดหมายน้อย
มานั่งคอยใต้ตึกให้นึกหวั่น
รับจดหมายจากมือไว้เร็วพลัน
แล้วยื่นผ่านเพื่อนไปเพราะไมตรี 
ฉบับแล้วฉบับเล่า เขามาส่ง
เพื่อนยังคงไม่ตอบอย่างไรนี่
จดหมายไม่เอ่ยชื่อให้รู้ที
เราเลยเป็นไปรษณีย์ทุกวี่วัน
หกฉบับนั้นผ่านไปให้สงสัย
ใยเพื่อนเราตัวร้ายไม่ตอบนั่น
เลยสงสารคนเขียนเวียนทุกวัน
เหตุตัวฉันไปถามให้เห็นดี
ขอโทษค่ะคุณพี่ที่น่ารัก
น้องมาทักจดหมายนั้นฉบับสี่
เนื้อความในจดหมายอย่างไรดี
ใยเพื่อนซี้ไม่แจ้งแถลงมา
น้องสงสารตัวพี่ที่ต้องคอย
กลัวว่าพี่น้อยใจในวาสนา 
รุ่นพี่มองหน้าฉันแล้วทำตา
น้องยาจดหมายน้อยคอยรักเรา
เขานั่งมองหน้าเราเอาแต่ยิ้ม
ตากรุ้มกริ่มหัวเราะทำฉันเศร้า
คนทั้งซุ้มหันมามองหน้าเรา
เล่าทำเอาเขินอายไม่วายกัน
เพื่อนเขาบอกนี่น้องไม่รู้หรือ
จดหมายคือให้น้องเป็นหมายมั่น
ใยไปส่งให้เพื่อนโธ่แล้วกัน
จดหมายนั้นให้เธอเพราะเผลอใจ
พี่ไม่ชอบเพื่อนน้องนี้เรื่องจริง 
แต่รักจริงรักเธอที่สดใส
ด้วยความซื่อบริสุทธิ์สะดุดใจ
พี่จึงส่งจดหมายไปคอยเธอ
จบเห่กันสนุกใจในวันนั้น
ใยเพื่อนฉันไม่เคยไม่เอื้อนเอ่ย
ช่วยกันอำตัวฉัน ข้ามปีเลย         
โธ่เพื่อนเอ๋ยอำข้ามปีนี่อายจัง