ตุ๊กตาที่ไม่ได้ซื้อ

KIRATI

หยาดฝนที่พรมพร่าง        สู่เบื้องล่างกองขยะ
อบอวลกลิ่นจนจัก            แสลงทนจนแทบบ้า
กองสูงเป็นภูเขา              กลิ่นคละเคล้าเน่าโชยมา
มิเชื่อในสายตา               ณ เบื้องหน้า ที่ได้เจอ
เบื้องหน้า คือเด็กน้อย     ที่ชะรอย คอยชะเง้อ
คุ้ยเขี่ย หวังเพียงเจอ        สิ่งที่เธอ คิดว่าดี
มีค่า เกินจะทิ้ง                มันคือสิ่ง คนหน่ายหนี
คงทิ้ง เพราะว่ามี             ดีกว่านี้ จึงทิ้งมัน
แต่เธอ กลับมองเห็น      กลับมองเป็น ตรงกันข้าม
ใครหนอ ช่างใจดำ         มิรู้ความ ทิ้งลงคอ
อย่างเช่น ตุ๊กตา             ที่ใฝ่หา  โอ้ใครหนอ
ทิ้งเจ้า ได้ลงคอ               จึงจะขอ รับต่อมา
มือกำ ถุงพลาสติก           อีกแขนหนีบ เจ้าตุ๊กตา
ฮัมเพลง  เดินเรื่อยมา    ด้วยแววตา น่าเอ็นดู
อีกมือ คอยคุ้ยค้น          ละเลงจน ดินเลอะหู
น้องจ๋า พี่เฝ้าดู               พี่อดสู   ในใจจัง
ในสิ่ง ที่ไร้ค่า                 คือมหา สมบัติคลัง
ของทิ้ง  ที่คนชัง             กลับเป็นดั่ง ชีวิตใคร
นี่หรือ คือใต้ฟ้า              ที่ใครว่า ฟ้าเดียวไว้
นี่หรือคือ ธิปไตย        ที่ใครๆคิดว่าดี
ภายใต้ฟ้าเดียวกัน         ฉันมองมัน ดีกว่านี้
แกร่งแย่ง เอาแต่ดี        โอกาสมี มันหายไป
มองเพียง ที่ตัวเรา          อาจคิดเอา ว่าสดใส
แต่ขอ ลองมองไป           ด้วยหัวใจ ให้รอบตัว
จะพบ ความฟอนเฟะ      ที่มันเละ มืดสลัว
ชีวิต  ที่มืดมัว                 สังคมมั่ว  ที่เกิดมี 
สังคม   อันยาวไกล        หากเดินไป ต่อจากนี้
กี่คน ที่จะมี                    แค่วิถี   ที่เศษปลาย
การเมือง ในบ้านเรา     มันแสนเน่า  นานเหลือหลาย
ขอจง อย่ามองไป           แค่หัวใจ ที่ระอา
ผ่านเหตุ  การณ์เรียกร้อง   ที่คนมอง แค่เพียงว่า
เป็นเรื่อง ชวนระอา       กรุณา   ถามหัวใจ
ครั้งนี้ มิเหมือนก่อน      ไม่เหมือนตอน ครั้งไหนๆ
ครั้งนี้  เรียกร้องไป       การเมืองใหม่  ไม่ใช่พาล
เราเพียง ควรต้องคิด     ถึงชีวิต  ของลูกหลาน
การเมือง ที่พบผ่าน        มันถึงกาล ต้องเปลี่ยนแปลง
การเมือง ที่เราฝัน          ต้องไม่ทำ อย่างแอบแฝง
การเมือง ต้องสำแดง      ชนเข้มแข็ง ไม่ยากจน
เด็กน้อย กองขยะ           เราลืมละ เลยทุกข์ทน
อีกฝั่ง ของไทยชน          ที่อับจน  เพราะการเมือง