*** รักเอ๋ยรัก ***

แก้วประเสริฐ

            ***   รักเอ๋ยรัก   ***
   รักเอ๋ยรักมักหลอกจนไหลหลง
ความพะวงห่วงหาอาลัยหา
เยือกเย็นช้ำน้ำใจมินำพา
สิเน่หาอย่างไรไร้สิ้นมอง
   เฝ้าแต่ปองคิดใคร่อาลัยหวน
ยิ่งปั่นป่วนเหลือล้ำนำสนอง
สู้คิดถึงคำนึงพึงใคร่ครอง
ดุจแสงกรองเมฆหมอกย้ำล้ำฤทัย
   ดั่งนกน้อยลอยล่องท้องฟ้ากว้าง
เปล่าเปลี่ยวว้างเสียสิ้นถิ่นอาศัย
เหลือบพสุธาหาเพื่อนสิ้นเยื้อใย
แสนวิไลหม่นหมองครองอาจิณ
   ท่องเที่ยวไปโดดเดี่ยวเปลี่ยวฤดี
พฤกษาที่เคยอ้อนวอนหมดสิ้น
คอนเคยขันขับร้องหมองชีวิน
ดวงแดวิ่นขาดคืนฝืนหมายปอง
   โอ้ความรักใหญ่ยิ่งอิงไพศาล
ช่างร้าวรานเสียสิ้นจินต์แผ่วผอง
เหล่านกอื่นตื่นเต้นเปี่ยมคู่ครอง
สู้เรียกสนองสานเสียงเหลือเพียงเรา
   แสนโดดเด่นบินไปไร้จุดหมาย
มิอาจคลายปล่อยใจหมองสุดเขลา
แม้นดวงใจฝากไว้เพียงใต้เงา
รำพึงเฝ้าคร่ำครวญหวนคำนึง
   ไปเถิดหนอคลอเคียงเพียงปลายฟ้า
มินำพามหาสมุทรสุดคิดถึง
แม้นขาดใจขอได้เพียงให้คนึง
สิ่งเคยตลึงแสนรักหมายจักยืน
   บินหลาเอ๋ยแผ่วแล้วแจ้วสำเนียง
ขมิ้นส่งเสียงฝันเสนาะไพเราะฝืน
เหลือดวงใจสู่หมายมุ่งผดุงคืน
ยากใคร่ยื่นสิ่งรักเพียงฝากฤทัย.
   ***   แก้วประเสริฐ.   ***