*** รักหักสลาย ***

แก้วประเสริฐ

        ***  รักหักสลาย  ***
     ยามรุ่งอรุณฟ้าสางระหว่างชีวิต
แนวลิขิตเปลี่ยนแปรแผ่ไพศาล
แสงทองอ่อนผันผกวกเวียนกาล
สิ่งสร้างผ่านเวิ้งทางกลางนภาลัย
     จะหมุนเวียนเร่าร้อนสะท้อนสิ่ง
ที่แอบอิงผ่านสล้างกลางนิสัย
หลงในสิ่งรอบข้างกลางหทัย
ดุจดังวลัยเวียนวนจนสู่อนันต์
     ดั่งตะวันยอกย้อนเมื่ออ่อนแสง
มาถูกแปลงเมฆบังดังอาสัญ
เปรียบชีวิตของรักมักจากกัน
ที่ผ่านนั้นเกิดจิตแฝงคิดคลาย
     มิมาดแม้นรักษาปัญญาสลับ
แปรผันกลับหักสิ้นจินต์สลาย
คิดแน่นอนความหวังพังทลาย
สิ้นละลายต่อสิ่งหมายอิงครอง
     ความเร่าร้อนลุ่มหลงพะวงคิด
ดวงใจจิตหวังคืนต้องฝืนสนอง
สิ่งสิ้นหวังคงคลายสู่หมายปอง
แม้ครรลองหมายหวังยังไร้งาม
     สิ่งแน่นอนผันเปลี่ยนเวียนทุกข์ยิ่ง
ความเป็นจริงครองไว้ใต้คมหนาม
เปลี่ยนชีวิตทั้งหลายคล้ายคุกคาม
ลิดรอนลามไร้ปองสนองภายใน
     ความมีรักมักคลายสลายสูญสิ้น
แม้นสร้างจินต์สู่หมายไร้ผ่องใส
ดุจม่านหมอกปิดร้างกลางไฉไล
เคลือบแคลงในปิดผนังดังตะวัน
     ความวกวนเวียนว่ายในความรัก
บ้างก็หักปลิดผลักยากเสกสันต์
สิ่งไม่แน่เปลี่ยนแปลงแฝงรำพัน
เท็จจริงนั้นลอยเลื่อนเยือนหฤทัย
     เท็จคือจริงสิ่งแนบแอบอิงไว้
ย่อมเปลี่ยนไประวิงเข้าพิงสลาย
จริงแปรไปเป็นเท็จดุจเม็ดทราย
มีพร่างพรายแวววับระยับพราว
     สิ่งทั้งหลายย่อมหมุนกลับลับแสง
ข้อขัดแย้งแฝงมนุษย์ยากหยุดสาว
ดั่งตะวันเลื่อนลอยพลอยลับสกาว
เมื่อถึงคราวควรตรองสนองปัญญา.
        ***   แก้วประเสริฐ.   ***