*** คืนหนึ่งนั้น ***

แก้วประเสริฐ

           ***   คืนหนึ่งนั้น   ***
     เหมือนฟ้าฟาดกลางทรวงแทบล่วงลับ
ช่างแตกยับสิ้นสลายจากใจฉัน
ตลึงแลพวงผกาวิลาวัลย์
กลิ่นหอมนั้นส่งกลิ่นจินต์รัญจวน
     สายสวาทพาดพันจนสั่นสะท้าน
หวานเคยพล่านซาบซึ้งตรึงกำสรวล
วิมานแก้วพลันลับนับเรรวน
แสนปั่นป่วนหฤทัยในราตรี
     วจีถ้อยร้อยสำเนียงเคยเคียงข้าง
กลับอ้างว้างเปลี่ยวเปล่าเศร้าราศี
คงเหลือไว้เพียงเงาเฝ้าเปรมปรีดิ์
สุดแสนทวีชอกช้ำย้ำหัวใจ
     สิ่งเคยบอกดุจสายลมพรมผ่าน
รักเคยพล่านแปรกลับลับสดใส
มิหลงเหลือแม้คำย้ำยองใย
วาดฝันใฝ่สิ้นแล้วแคล้วจากจร
     ความเหนื่อยยากพากเพียรเวียรผันกลับ
ขาวดำสลับยอกซ่อนย้อนสังหรณ์
ครั้งสุดท้ายฝากคำดุจย้ำอาวรณ์
แสนสะท้อนน้ำเสียงเยี่ยงมืนชา
     ค่ำคืนนี้เหลือไว้ในความฝัน
ยากหวนหันหวั่นฤดีเสียงโหยหา
มีสำเนียงกึกก้องร้องครวญมา
เสียงนกมาผ่านไปในเที่ยงคืน
     ช่างโดดเดี่ยวเดียวดายคล้ายต้นหญ้า
เหยียบย่ำมาผ่านไปไร้ขัดขืน
นี่หรือรักฝากไว้ให้ยั่งยืน
เปลี่ยนเป็นอื่นใครทำย่ำลิดรอน
     อันคำรักเคยวอนอ้อนฉอเลาะ
ขอช่วยเพาะตบแต่งมิแฝงหลอน
ต่างกันสร้างวางไว้ให้เป็นตอน
เหลืออาวรณ์ฝากให้หัวใจจาง.
   ***   แก้วประเสริฐ.   ***