นาฏกรรมชีวิต บทที่2 ฉากที่3

กฤตศิลป์ ชินบุตร

ฉากที่ 3 กระท่อมน้อยชายป่า 
ด้านองค์อินทร์ทรงเสด็จเมืองมนุษย์	
มุ่งหมายสุดคือการมาสั่งสอน
ให้สังคมวุ่นวายมีอาทร				
เหมือนกาลก่อนอย่างเยี่ยงบรรพชน
จึงเริ่มต้นภารกิจจากชายป่า		
ถามชาวนาเรื่องดินฟ้าอากาศฝน
จึงรู้เรื่องความทุกข์ยากลำบากทน			
ของผู้คนที่ชื่อชาวนาไทย
	
ตาคำสอน
กว่ากล้าข้าวขาวสวยในถ้วยจาน		
คือแรงงานผสานเหงื่อที่รินไหล
คือชีวิตคือวิญญาณที่ทุ่มไป			
คือหัวใจในข้าวทุกรางรวง
มีชีวิตลำเค็ญเป็นเพื่อนยาก		
ความลำบากเป็นเพลงจากแดนสรวง
รอยบาดแผลเด่นชัดในนัยน์ดวง			
ล้วนถึงทรวงประทับรอยทรงจำ
พระอินทร์จำแลง
แล้วใยท่านต้องทนให้ตนเจ็บ		
ใยต้องเก็บบาดแผลมาตอกย้ำ
ใยต้องทนเป็นเพียงผู้รับกรรม			
ใยไม่ทำวีรกรรมของชาวนา
พวกท่านคือผู้กุมชะตาชีวิต		
ประกาศิตดุจเทพบนฟากฟ้า
ไม่มีท่านไม่มีพวกธัญญา				
คุณจึงกว่าจินดาตราสังคม
ตาคำสอน
จริงแท้ว่าเราผู้ผลิต			
เลี้ยงชีวิตมากมายให้สุขสม
จริงแท้ที่เราในปลักตม				
ที่ขื่นขมระทมในเวลา
แต่เราก็มิหาญจะราญรบ			
ให้ซากศพเพื่อนผองเกลื่อนทิศา
ด้วยปณิธานแรงกล้าของชาวนา			
มรณาเพื่อว่าประชายัง
พระอินทร์จำแลง
หวังเถิดสักวันที่จะถึง			
ชาวนาพึงได้ดีกว่าความหลัง
มั่นเถิดมั่นจิตว่าฟ้าฟัง				
และก็ยังเมตตาและการุญ