นาฏกรรมชีวิต บทที่2 ฉากที่1

กฤตศิลป์ ชินบุตร

ฉากที่ 1 กระท่อมน้อยในชายป่ารกครึ้ม
กระท่อมน้อยซอมซ่อในชายป่า	
มีม่านควันลวงตาเหมือนในฝัน
คล้ายม่านเมฆบังบดดวงตาวัน		
จึงดวงจันทร์ค่อยจรโค้งฟ้าไกล
ความมืดคืบคลานไม่ลดละ	
สุดที่จะยื้อยุดหมายหยุดได้
ร่างน้อยน้อยจึงค่อยมุ่งหน้าไป		
สู่แสงไฟกระพริบไหวในราตรี
		
ยายคำสี
พ่อ พ่อ รีบล้างมืออย่ารีรอ		
เดี๋ยวกับข้าวมันก็ชืดไม่รู้นี่
ทั้งคาวหวานเตรียมไว้เป็นอย่างดี		
เพราะพรุ่งนี้นาเราจะเป็นเงิน
ข้าวลงท้องท้องตึงหนังตาหย่อน	
ตาคำสอนเอนหลังไม่ขัดเขิน
ลมพัดไหวพร้อยใจให้เพลิดเพลิน		
สุขนี้เกินกว่าใครจะบรรยาย
ตาคำสอนแกนึกถึงวันพรุ่ง	
ข้าวในทุ่งสีทองจักถูกขาย
นั่นคือเงินตอบแทนของแรงกาย		
ที่มากมายเพราะข้าวราคาดี
ยามหนาวดาวฟ้ากระจ่างใส	
หมู่ดาวกระพริบไหวเปล่งรังสี
ปุยเมฆขาวประดับฟ้ายามราตรี		
เหมือนสำลีนุ่มนวลชวนนิทรา
ตาคำสอนหลับไปในที่สุด	
ก่อนเมฆดำจะผุดตรงโค้งฟ้า
ฝุ่นธุลีพัดโหมประดังมา			
ประดุจว่าฟ้ารั่วยามวิกาล
ในความฝันรอยยิ้มเสียงหัวเราะ	
ศัพท์เสนาะเพราะพริ้งแห่งมวลสาร
ตาคำสอนเอมอิ่มปิ่มดวงมาน		
ก่อนคนพาลจะกระชากไปจากตัว
ลมพัดโกรกโตรกผาดังหวีดหวิว	
ใบไม้ปลิววะว่อนเงาสลัว
ธุลีฝุ่นอึงอึงจนน่ากลัว			
สองเมียผัวงัวเงียและงงงวย
ตาคำสอน
		
ฉิบหายตายโหงตายห่าแน่	
ข้าวตากลมผึ่งแผ่กำลังสวย
พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ข้าจะรวย			
ฝนเฮงซวยมันมาทำไมกัน
	
ลมแดงแผลงฤทธิ์ในบัดดล	
กระหน่ำฝนมืดมิดทั่วไพรสัณฑ์
เสียงพรำพรำกังวานในไพรวัน		
เสียงสองร่างเครือสั่นจึงเงียบไป