นาฏกรรมชีวิต ปฐมบท ฉากที่1

กฤตศิลป์ ชินบุตร

ฉากที่1 :  วิมารองค์อินทร์ อันวิจิตรแห่งท้องพระโรง บนสรวงสวรรค์ สาระพันสิ่งบรรเจิดเพริศแพร้วแวววาวดาวดึงส์ 
 
นางอัปสร
"ฟ้าเอ๋ยฟ้าเจ้าข้าขอร้องทุกข์		
มหายุคประชาที่รังสรรค์
ถูกกฎหมู่พรูพรั่งราโรมรัน		
เหลือสวรรค์เท่านั้นจะเยียวยา
จึงดันด้นปนเมฆรจเลขถึง			
หาวดาวดึงส์พึ่งเทพที่สูงค่า
สารอันนี้คือเสียงมวลประชา		
เถิดกรุณาเมตตาประชาชี"
พระอินทร์
"มนุษย์เบื้องล่างมันร้องทุกข์		
เราฤาสุขอยู่ได้กระไรนี่
ก็ชาวนาถูกกระทำแลย่ำยี			
คงถึงทีที่ข้าต้องลงทัณฑ์ 
จากเมืองฟ้าสู่เมืองมวลมนุษย์		
จากนวลนุชงามงอนอัปสรสวรรค์
จากวิหารประกายแรงแสงสุวรรณ		
เพื่อสั่งสอนพวกมันให้หลาบจำ"
นางอัปสร
"เขาเล่าว่าเบื้องล่างนั้นมันโสมม		
จึงมิสมที่องค์จะลงต่ำ
กายจะเปื้อนมายาจะทิ่มตำ		
องค์ก็ช้ำด่างดำด้วยราคิน
สุระโลกมีเสียงจากคนธรรพ์		
อันค่าล้ำบรรเลงมิจบสิ้น
แต่มนุษย์โลกโหวกเหวกเป็นอาจิณ	
ขอองค์อินทร์ตรองเถิดก่อนจากจร
บนสรวงนั้นสงบในภพไตร		
โลกมนุษย์เปลวไฟระเริงฟ้อน
องค์ท่านควรฤาจะอาวรณ์			
สู้ทำอนาทรมิดีฤา"
พระอินทร์
"ข้าทำอย่างนั้นมิได้หรอก			
สารก็บอกว่าประชาทรงนับถือ
ข้าจะทำเป็นว่าไม่อออือ			
ก็เสียชื่อเสียชาติอำนาจเรา
ประชาเขาตกทุกข์จึงได้อยาก		
ด้วยชนมากกลเล่ห์เสน่ห์เร้า
ควรฤาที่ข้าจะดูเบา			
ปล่อยพวกเขาผจญชะตากรรม"