ช่ออักษราลี

6 กรกฎาคม 2551 17:33 น. - comment id 870018

น่าคิดค่ะ น่าคิด

แขม่วแมน

6 กรกฎาคม 2551 19:39 น. - comment id 870055

พี่คิดได้ลึกซึ้งมากเลยครับ

ความคิดดีครับ

ชอบๆๆ

นิลวรรณ

6 กรกฎาคม 2551 21:07 น. - comment id 870090

ในวันที่เราเกิดเราร้องไห้ขณะใครใครยิ้มแย้มด้วยความยินดี
ในวันที่เราตายให้เรามีรอยยิ้มแห่งความสุข
และมีคนร้องไห้ให้เราด้วยห่วงหาอาลัย  
อย่าตายไปอย่างไร้ความหมาย


แล้ววันที่เราอยู่ แบบไม่มีความหมายล่ะ ใครจะยิ้มหรือร้องไห้กับเรา

ริน- ภูโอบดอย

6 กรกฎาคม 2551 22:09 น. - comment id 870111

นั่งเงียบๆ  ทำหน้าเฉยๆ  อ่ะค่า

รัมณีย์

6 กรกฎาคม 2551 22:39 น. - comment id 870120

อ่านคำกลอนได้ข้อคิดดีจริงๆ ครับพี่กุ้ง

แต่ว่าคงไม่ทุกคนที่ได้ยิ้มตอนตาย
จะได้ยิ้มเมื่อ ความดีที่ทำ
มาเป็นกรรมนิมิตฝ่ายกุศล จึงยิ้มออก
ถ้าปาบอกุศล ปิดบังใจ ตอนนั้นก็ยิ้มไม่ได้

ตอนมีชีวิตอยู่คงจะต้องหัดยิ้มไว้ครับ
ตอนตายเจ็บปวดยังไงก็ยิ้มจนชิน
จะได้ยิ้มได้เต็มที่

แต่ช่วงที่มีชีวิต หากจะมีคนที่ยิ้ม
หรือเศร้าไปกับเรา ก็คงจะมีแต่คนที่รักเรา
(มีพ่อแม่เป็นต้น) แต่ถึงเกิดไม่มีใครรักจริง ๆ
ก็มีตัวเรานี่เอง ที่เป็นที่รักยิ่ง

อัลมิตรา

6 กรกฎาคม 2551 23:24 น. - comment id 870127

นั่นสิ เกิดปุ๊บหมอก็ตีก้น ป๊าบ ป๊าบ จนร้องแง
ก้นเขียวมาจนบัดนี้ 

แต่วันตายนี่สิ  ไม่ต้องตีป๊าบ ป๊าบ สักพัก ก็เขียว ๆ ม่วง ๆ แล้ว

กชมนวรรณ

7 กรกฎาคม 2551 08:54 น. - comment id 870193

 แวะมาอ่านสาระดีดี ค่ะ วันตายไม่รู้จะยิ้มไหวรึเปล่า เหอๆๆ

เพียงพลิ้ว

7 กรกฎาคม 2551 13:00 น. - comment id 870260

ถ้าตายไม่กะทันหันไปคงได้ยิ้มค่ะ

คุณกุ้งกลัวตายไหมคะ
กานต์กลัวบางคืน กลัวตายก่อนพ่อแม่ กลัวพ่อแม่เสียใจค่ะ

เพียงพลิ้ว

7 กรกฎาคม 2551 14:01 น. - comment id 870280

ดาวระดา

7 กรกฎาคม 2551 14:33 น. - comment id 870294

ชอบครับกลอนบทนี้
วันตายอย่าเป็นวันที่โดนสาปส่งที่สุดละกันเน๊าะ

โคลอน

7 กรกฎาคม 2551 15:21 น. - comment id 870314

ร้องในวันเกิด ยิ้มเถิดในวันตาย
^
^
คม ชัด ลึก 

กุ้งหนามแดง

7 กรกฎาคม 2551 15:53 น. - comment id 870344

:)  อยู่ให้เขาไว้ใจ ไปให้เขาคิดถึง...เขาว่างั้นน่ะ คติของการทำงาน..

ไร้อันดับ

7 กรกฎาคม 2551 16:07 น. - comment id 870354

 สังสัยตอนผมเกิดมีแต่คนร้องไห้
ตอนผมตายมีแต่คนหัวเราะซะมากกว่า
ที่ร้องไห้เพระตอนผมเกิดที่บ้านจนมากน่ะ
จับฉ่ายหม้อหนึ่งกินไป 7 วัน ตอนนี้
ดีขึ้น 7  วัน มีกิน 2 หม้อแระ 
อิอิ ก็เล่าสุ่กันฟัง 
มาทักทายครับ 

กุ้งก้ามกราม

7 กรกฎาคม 2551 22:35 น. - comment id 870457

คุณช่ออักษราลี

          ครับ น่าคิด แต่บางคนแม้แต่คิดยังไม่ยอมเลยครับ

คุณแขม่วแมน

           ขอบคุณที่แวะมาชื่นชมและชื่นชอบครับ

         
คุณนิลวรรณ

          ในวันที่เราอยู่แบบไม่มีความหมายนั้นเราต้องเห็นความหมายของตนเองก่อนครับ  แล้วสร้างความหมายของตนให้เด่นชัดขึ้น  สักวันก็จะมีคนเข้าใจในตัวตนของเรา และคงมีสักคนแหละน่ะที่พร้อมจะยิ้มหรือร้องไห้เพื่อเราจากหัวใจอย่างแท้จริง

คุณริน-ภูโอบดอย

          ถึงเวลานั้นจะนั่งยังนั่งไม่ได้เลยครับ แต่ทำหน้าเฉยๆน่ะพอได้ครับ อิอิ


คุณรัมณีย์

          เห็นเช่นเดียวกับที่ว่ามาทุกประการครับ 

คุณอัลมิตรา

          ที่ก้นเขียวมาจนวัยนี้ไม่น่าจะเป็นร่องรอยจากการถูกหมอตีป๊าบ ป๊าบ แล้วล่ะ และที่ร้องก็ไม่น่าจะร้อง แง๊ แง๊ ด้วยนะครับ คงจำผิดแล้วล่ะ  555555

คุณกชมนวรรณ

            หากดำเนินชีวิตอย่างมีความสุข ในวันนั้นก็จะยิ้มโดยอัตโนมัติครับ 

คุณเพียงพลิ้ว

           เรื่องกลัวตายไม่เคยกลัวหรอกครับคุณกานต์  เพราะทุกคนเกิดมาล้วนต้องตายเป็นเรื่องธรรมดาครับ คนที่ตายคือคนที่หมดทุกข์หมดภาระในภพนี้แล้ว เพียงแต่สงสารคนที่ยังมีชีวิตอยู่ กลัวเขาจะลำบาก กลัวเขาจะเสียใจ เป็นธรรมดาครับ 

         ขอบคุณสำหรับฟ้ามุ่ยสวยๆครับ

คุณดาวระดา

          หากโดนสาปส่งในวันนั้น คงจะเสียทีที่เกิดมาภพชาติหนึ่งครับ ขอบคุณที่ชื่นชอบครับ

คุณโคลอน

          ขอบคุณครับที่แวะมาชื่นชม 

คุณกุ้งหญิง

          ครับ แค่นั้นก็ตายไปอย่างมีความสุขแล้วครับ

คุณไร้อันดับ

           ในวันนั้นถึงแม้จะมีเสียงร้องไห้ ก็เป็นเสียงร้องไห้อย่างปิติยินดีมากกว่าครับ
ความจนไม่ได้เป็นเครื่องบ่งชี้ความเป็นคนครับ อย่างน้อยตอนนี้ก็ดีกว่าเดิมตั้งสองเท่าแน่ะครับหากนับจากจำนวนหม้อ แต่ถ้านับจากค่าของเงินก็คงหลายเท่าตัวครับ 

            ขอบคุณที่มาทักทายครับ