ขวัญเจ้าเอย

สุภาพบุรุษ ในซองตู

   
     วิปโยค โศกสลด ระทดท้อ 
กงกรรมก่อ กงเกวียนแกว่ง แกนไกวหัน
เมื่อผลกรรม สนองซ้ำ นำชีวัน
รับโทษทัณฑ์ ทันใด ในทันตา
     ต้องพลัดพราก จากร่างกาย วายชีวิต
เพราะความผิด ติดตัวคล้อย ละห้อยหา
วิญญาณหลุด สุดจะช่วย ม้วยมรณา
นี่แหละหนา มารความคิด จิตใจนำ
     ด้วยต้นเหตุ เพศผู้ สมสู่ชิด
สานสนิท จิตรวม ร่วมถลำ
ทั้งกายใจ ใช้ปรนเปรอ พลั้งเผลอทำ
ด้วยน้ำคำ ชายเปลือกปอก ลอกสันดาน
    โอ้ใจเอ๋ย เคยคิดฝัน วันคืนเปลี่ยน
เคยพากเพียร กลับแหลกเหลว เปลวเพลิงผลาญ
ด้วยราคะ ปะทุเพลิน เกินต้านทาน
ยืดยาวนาน เกินยึดเหนี่ยว มาเยียวยา
     จนถึงครา พลาดพลั้ง ตั้งท้องอ่อน
ร้องพร่ำวอน อ้อนคู่กลอย ละห้อยหา
กลับถูกเมิน เหินห่าง ร้างโรยรา
ทิ้งนงครา ปวดเจ็บ เหน็บจิตใจ
     กว่าจะรู้ ดีชั่ว เมื่อตัวสาย
ต้องเดียวดาย โดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยวไหว
หมดเรี่ยวแรง ฝันสลาย มลายไป
เหม่อมองใคร พิงพึ่ง ไม่พึงมี
    สุดใจเศร้า เข้าคลินิก ทำท้องแท้ง
หมดเรี่ยวแรง กำลังหาย หน่ายแหนงหนี
ตกเลือดมาก ลำบากกาย วายชีวี
หมดทางที่ จะเยียวยา รักษาทัน
    ขวัญเจ้าเอย ขวัญน้อยน้อย ลอยอยู่ไหน
หรือขวัญไป แดนดิน ถิ่นความฝัน
หรือขวัญทุกข์ คลุกน้ำตา เคล้าจาบัลย์ 
หรือขวัญนั้น จำจากไป ไม่ใยดี