*** ไทยบ้านกลอนคนเมิน ***

แก้วประเสริฐ

  ***  ไทยบ้านกลอนคนเมิน   ***
     คิดอยากเป็นนักรักก็ชักแย่
ส่งเถ้าแก่ไม่ตกลงหลงขอ
เหตุเพศชายแก่ชราขาเป๋งอ
รูปซอมซ่อยากไร้คล้ายขอทาน
     ตัวต่ำเตี้ยม่อต้อแถมคอสั้น
น้ำหนักนั้นร้อยกว่าน่าสงสาร
ผ่านเมียมาหนีหายให้ทรมาน
เมื่ออ่านงานฝันใฝ่ให้พิจารณา
     จุดประสงค์มีให้ไว้เผาผี
จะชั่วดีเงินตราหาปรารถนา
ขาเป๋เดินคนผ่านซ่านนัยน์ตา
เท่ห์จะหาฝากรักประจักษ์จริง
     สัญชาติไทยใบเกิดทำหล่นหาย
สิ้นมลายเก็บผักปลาด้วยสวิง
หวังเงินทองมาหมั้นสั่นระวิง
แต่ยอดหญิงเมินห่างสร้างสั่นใจ
     จะวางรักสักครั้งยังงกเอิ้น
มิล่วงเกินหญิงหายไม่สดใส
ฤาอัปลักษณ์ยิ่งนักทั้งนอกใน
จึงหนีไปดายเดียวเปลี่ยวอุรา
     โอ้อกข้ามาคนึงพึงโหยหวน
แสนรัญจวนจริงนะจะมาหา
รูปหล่อเหลารำพันฝันนัยนา
ซ่านสิเน่หากายาใฝ่คร่ำครวญ
     พยายามเดินจ้องและมองใบหน้า
รักหนักหนานัยนาพาร้องสรวล
เรานึกว่าเสน่หาใจให้รัญจวน
อกปั่นป่วนล้วนคนึงถึงกานดา
     เลียบเคียงใกล้ใจจะขาดแล้วเอย
แม่ทรามเชยตวาดไว้ให้หมดหา
เหลือแต่สิ่งอิงไว้คล้ายน้ำตา
หวาดสิ่งมาไร้ฝันนั้นเลื่อนลอย.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***